Als je ex-vriendjes kinderen krijgen

Als je exen kinderen krijgen, dan is dat gek. Niet dat ze het niet mogen, ze zijn niet voor niks vriend-af, maar op een punt in je leven was er een mogelijkheid waarop jij en hij weleens een murmel op deze aardkloot konden zetten. Niet dat je het daarover had trouwens, want daar was je te jong voor (ik wel en bij mij was er nog iets aan de hand).

Nu ben ik al negen jaar onder de pannen bij dezelfde, dus mijn ex-vriendjes stammen uit een pre-historisch tijdperk. Maar ik ben wel in de leeftijd dat ze het allemaal doen. Kinderen krijgen, bedoel ik dan. Ik weet de eerste keer nog, toen was ik nét van de middelbare trouwens, ik geloof dat het niet helemaal een vooropgezet plan was. Maar soit, kan gebeuren natuurlijk, en het kind kwam. In mijn hoofd transformeerde de ex naar vader, met spuugdoekjes en vieze luiers en een kind dat hem dan als vader ziet. Wat ‘ie ook is, dus niet zo gek. Ik heb inmiddels bijna geen ex meer over, het zijn allemaal vaders geworden. Ik schat dat vijfenzeventig procent zich voortgeplant heeft. Allemaal transformeerden ze in mijn hoofd naar papa’s.

Het trouwen, daar was ik aan gewend. Ik zag huwelijken die cool waren (allemaal op Facebook hoor, ik mocht niet komen), ik zag huwelijken waar ik blij van werd (dat het niet de mijne was). Maar nu zie ik tweelingen, drie koters en stationwagens, je had (tot nu) geen benul dat hij hét weleens zou willen. En het zet je aan het denken, want ben ik dan nú in een voortplantbare fase beland? Dat mijn vriendinnen het waren wist ik wel, maar ik? Goh, ik geloof dat ik even moet wennen aan dat idee.