Als je iets in je mandje hebt en het is opeens uitverkocht

Het is een sport, dat hele winkelen. Meer dan een sport wordt het als iets níet meer te krijgen is.

Dan wordt het gewoon een ordinaire vechtpartij. Je kent het wel. Al dagen hangt dat jurkje vrolijk in je winkelmand. Je maat is er, je vindt ’m leuk, maar ach, er is nog wat twijfel en beslist geen haast. Misschien vind je nog wat leukers. Je neemt je tijd. Je kijkt een dag of twee later weer eens naar dat mandje. Jurkje weg. Uitverkocht. Niet meer in jouw maat. Ook niet in een maat kleiner of groter. De paniek slaat toe. Nu wil je ‘m meer dan óóit. Nu is het je lievelingsjurk die je móet hebben en snel ook. Driftig ga je aan de Google. Waar is dat ding nog te krijgen? Ergens in China, AliExpress, of nog erger… Marktplaats?

Zo ging ik vorige week kijken bij de Artipoppe doeken. Je weet wel, die hippe panterprints die er speciaal voor baby’s zijn. Die wilde ik sowieso al, maar er was opeens een korting van veertig procent. Ik moest en zou er een krijgen. Met korting. Maar natuurlijk binnen drie tellen uitverkocht. Na een hoop mails en smeekbedes en zielige verhalen over een tweelingzwangerschap mocht het dan toch: ik kon er eentje bestellen met de korting. Score. Winning. Gelukt. Blijer dan dat ik was geweest als de doek gewoon online stond, dat snap je. Dit was een gewonnen wedstrijd die zoet smaakte.

Hoe komt het toch dat we vooral willen wat we niet kunnen krijgen? Een beetje psychologie is het natuurlijk, want zo is het met zoveel dingen, niet alleen jurkjes en net iets te prijzige draagdoeken. Dat wat onbereikbaar is, is des te interessanter. Schaarste maakt iets geliefd. Net als die man die nooit terugappt. Net als die studie die je eigenlijk net iets te pittig lijkt. Die ene baan die net te zwaar is. Die marathon lopen in drie uur en een kwartier. Niet een minuut, maar wel vijf minuten die plank volhouden. Je wilt wat je nog niet hebt, nog niet kan, juist omdat wij mensen altijd de uitdaging zoeken. Het houdt ons van de straat.

Zo ook met die kleding dus en die online lege winkelmandjes. Ik zei het al: het is een heuse sport. Geen Olympische, dat nog net niet, maar het komt in de buurt. Blijven speuren dus, als je mandje opeens een error geeft. Je kunt het. En het draagt nóg lekkerder als het je na een kleine tegenslag alsnog in je kast hangt, geloof mij. Het liefst draag ik die Artipoppe nu al, baby’s nog in de buik. Maar vooruit, ik heb geduld. Ik vermaak me intussen wel met wat andere halflege winkelmandjes.