Als je je man dus geen man noemt

Voel je je lonely? Google vindt 53,5 miljoen resultaten voor je als je zoekt naar ‘liefde’. Binnen 0,43 seconden nog wel.

Liefde zit ‘m heus niet alleen in een partner, zo weten de vrijgezellen onder ons. Ook in je beste vriendinnen, die echte vriendschappen, die mensen die je écht kennen en je ondanks alles nog steeds graag willen zien: dat is ook liefde. Elke avond thuiskomen en blij worden van je hond of kat: liefde. Supertrots zijn op het salaris dat je de afgelopen maand hebt verdiend, die nieuwe klus die je hebt binnengeharkt, die promotie die je hebt geregeld voor jezelf: eigenliefde. Je ouders geen week kunnen missen ook al is het al later en ben je al heel, heel groot: liefde.

Toch gebeuren er ook gekke dingen in de liefde. Natuurlijk. Zo was ik vroeger best graag een beetje vrijgezel, vooruit, niet op zondagavond, dat vind ik ongezellig. Maar verder kon ik er heus wat van. Ik hield er best van om lekker alleen aan mezelf te hoeven denken. Ik woonde een tijd met vriendinnen, met mijn zussen. Gouden jaren. Ik gaf wekelijkse huisfeesten en nodigde dan het hele mannenelftal van de hockeyclub uit. Gezelligheid. Ik stapte, ik feestte, ik was erbij, in mijn stad, in die ‘hippe’ kroegen, waar je toen gezien wilde worden (Bubbels, Joop, Kleine), en nu niet meer. Ik maakte alles mee wat ik wilde meemaken. Maar ik liet me in de loop der jaren vangen door de ware liefde. Eigenlijk was ‘ie er allang, maar zag ik het nog niet. En nu ben ik getrouwd en word ik moeder van onze kinderen. Dat is hoe het leven is gelopen.

Toch noem ik mijn man nog niet echt mijn man. Dat komt omdat het toch wel, ja, snel is gegaan. Ik voel mezelf soms écht nog die 21er die shotjes bestelt aan de bar en niet naar huis wil, pas als het licht is. ‘Een vrijgezel die gaat pas slaaaaaaapen, als ‘ie alle sterren heeft geziiieeeen’. Ik ben zo blij dat ik dat nu niet meer hoef te doen. Ik ben zo blij dat ik getrouwd ben, dat ik festivals vanaf mijn Instagram kan meebeleven, dat ik binnenkort een stap ga zetten in mijn leven, de grootste stap misschien wel: moeder worden. Maar dat neemt niet weg dat het allemaal wennen is, dus dat ik na al die jaren mijn vriend gewoon nog mijn vriend noem, omdat dat gewoon nog zo lekker vertrouwd is. Het voelt fijn. Een man, kom op, die heb je toch pas als je 43 bent? Anders voel ik me nu al zo ontzettend oud.

Grote veranderingen vragen om veel tijd. We hebben het dan vaker over negatieve gebeurtenissen, zoals rouwen. Maar positieve veranderingen hebben dus óók tijd nodig. Want hoe blij je ook kunt zijn met je leven, je moet altijd tijd hebben om de nieuwe situatie te leren kennen. Hoe gaat het vanaf nu, dan, eh… Nu we getrouwd zijn? Is daar een handleiding voor? Wat doen we nu anders? Moeten we nu serieuzer doen of mogen we nog wel dronken van de rode wijn dansen in de woonkamer op vrijdagnacht? Hoe gaat het dan, als we twee kids krijgen? Krijgen we dan stress, irritaties naar elkaar? Zullen we ooit nog slapen? In die kroegen wist ik altijd feilloos de weg te vinden. En nu, in het grotemensenleven, is het net iets vaker zoeken. Maar ik weet heel goed: dit is wel de juiste weg, waar het herfstzonnetje gezellig op schijnt en waar die 53,5 miljoen keer ‘liefde’ precies op is gebaseerd.