Als je toch níet gaat verhuizen

We hadden het helemaal besloten: we gingen verhuizen. We zochten al weken een huis buiten Amsterdam. We wisten al waar. En wat voor huis. En nu… Doen we het toch lekker niet.

Dat zit zo. Het is een beetje te veel. Eerst trouw je en ben je maandenlang druk met die heel grote happening in je leven plannen. Het is de mooiste dag ooit. Je gaat op reis. Dan ben je binnen één keer knipperen met je ogen zwanger. En een paar weken later hoor je dat je er twee krijgt. Je wereld staat in een jaar – wat zeg ik, een paar weken – ondersteboven en als ik dan alleen al denk aan ook nog mijn stad achterlaten, dan word ik best verdrietig. En dit is juist zo’n speciale en mooie tijd in m’n leven.

Dus toen ik eenmaal dacht aan een iets groter huis maar dan wél in Amsterdam en ook gewoon in mijn vertrouwde buurt, werd ik gelijk dolgelukkig. Bij het idee alleen al, want we hebben helemaal nog geen huis. Maar dat vinden we wel, dat weet ik zeker. Te veel verandering is gewoon niet meer leuk. Zoveel verandert al, waarom na 12 jaar dan ook mijn woonplaats inruilen? Natuurlijk, ooit willen we echt wel weg uit die stadse drukte, maar nu, zo binnen een paar weken beslissen… Dat voelt een beetje als te snel. Als écht te snel. Daarom is alles wat we hebben gepland opeens van de baan. We willen hier toch gewoon een huis zoeken, in de buurt. Zodat die buurt tenminste nog lekker hetzelfde blijft.

Opeens zie ik het allemaal ontzettend positief in. Een hippe stadsmoeder worden, zoals ik altijd al een stadsmeisje ben geweest. Met vriendinnen om de hoek die langs kunnen komen voor een kusje in de box en een kop koffie. Op de fiets naar het werk kunnen. Dat spreekt echt makkelijker af. Dat houdt je sociaal. Het houdt je ook zeker jong. Ik ben dolblij. Nu nog zo snel mogelijk dat ene huis vinden, zodat mijn man ook niet meer terug kan.