Als je vermiste huisdier na weken weer thuis komt

We hadden de hoop echt al opgegeven, want drie weken, dat is lang. We hadden geen flauw idee waar ze uit kon hangen, ons lieve vriendinnetje.

Huisdieren zijn best iets speciaals. Het zijn voor buitenstaanders namelijk maar ‘gewoon dieren’. Dat heb ik ook bij anderen. O joh, leuk, die kat van je. Lieve hond heb je. Maar je EIGEN katje, hond of cavia: die is speciaal. Dat is je maatje. Die is er altijd voor je als je na een zware dag thuiskomt. Als je verdriet hebt. Als je blij bent. Als je jezelf even wilt zijn.

Ons kat was plotseling weggelopen. Verdwaald. Normaal komt ze na één keer roepen binnen gehuppeld, nu was ze nergens te bekennen. We hebben overal gezocht. Maar hoe langer ze weg was, hoe minder hoop we nog over hadden. Misschien was ze aangereden. Misschien kreeg ze ergens eten en werd ze goed verzorgd en had ze een nieuw thuis. Misschien zat ze ergens vast. Haar zusje bleef alleen achter en opeens was ons gezinnetje niet meer compleet. En met al die zwangerschapshormonen van twee baby’s die door m’n lijf gieren, kon ik dat niet echt aan. Huilen. Verdriet. En toen was daar opeens die aardige mevrouw.

Ze belde ons dat er een kat uit haar vuilnisbak zat te eten. Een uitgehongerde poes. Ze gaven haar brokjes en ze viel aan. Toen ging ze rondkijken op het internet: wie mist er zo’n katje? Ze belde ons en mijn ouders haalden haar op. Geen enkele twijfel: dit is haar! Ongelooflijk. Ze is er weer. Heel mager en heel moe. Het arme dier heeft drie weken rondgezworven op straat. Van afval geleefd. Zo verdwaald geweest. En nu is ze eindelijk thuis, bij ons, veilig op de bank. Uitgeput en dun. Maar gezond en helemaal weer onze eigen lieverd. En nu ben ik zó blij, dat kan ik niet in woorden uitleggen. Want voor mij is het niet ‘gewoon maar een kat’ of ‘gewoon een dier’, ze is mijn vriendinnetje.