Haat aan de kokerrok

Omdat jouw 2018 vast net zo druk was als het onze en je misschien wel een stukje gemist hebt: dit is één van onze topscorers van het jaar. Om nog even lekker in te duiken.

Als ik een kledingstuk naar de Bermudadriehoek mag sturen voor een hap-slik-wegje en een die-zien-we-nooit-meer-terug, dan is het de kokerrok. Deze seksistische, saaie dwangbuis moet per direct verbannen worden naar een onbewoond eiland of een andere plek waar de kans dat ze gezien wordt door mensenogen te verwaarlozen is.

Ja ja, ik hoor het je zeggen: maar de kokerrok is toch altijd goed en immer sexy? Zelfs als de bovenbenen iets rianter zijn uitgevallen?

Eens. Eens. Maar in naam der mode heeft de kokerrok haar werk gedaan en haar beste tijd gehad. Tenzij je hem rockt (rock het rokje) in een lederen variant of hem durft te stylen met atypische onderdelen zoals een shirt van een hardrockband en een halfhoog laarsje met studs. Ik zou zeggen: doe ‘m in de mix met een witte blouse en een strak gesneden jasje, tenzij je een enorme juf Ank wilt pullen en ineens bril afwerpt en knot lostrekt en een rode beha onder alle braafheid blijkt te verbergen.

Ooit schreef de kokerrok moderevolutie. Was het Jacques (Faith)? Was het Christian (Dior)? Hoe dan ook vond ze haar oorsprong halverwege de jaren veertig van de vorige eeuw. Niet gek want na een periode van angst waarin vrouwen het werk van de mannen op zich namen, vierde men de vrouwelijkheid. De New Look van Christian Dior met de enorme rokken en focus op de taille. Jacques Faith onderstreepte het feminiene door de strakke kokerrok die net over de knie eindigde. Jackie O was een fervent drager van deze mode-uitvinding.

Maar toen was toen en nu is nu. We zijn bijna tachtig jaar verder in onze mode-evolutie. We begrijpen de culotte (hij misschien nog niet, maar jij wel) en bejubelen de baggy pantalon. Sexy is ook een illusie, het comfort van het dragen, dat maakt vrouwelijk.

De kokerrok, die heeft z’n beste tijd gehad. Enkeltje Bermuda-Bahama’s dus, wat mij betreft. Al was ‘ie op sommige vlakken reuze handig. Om nog maar eens een anekdote uit de oude doos te halen. Irene van de Laar kwam ooit de redactie van Boulevard opwandelen in een weinig verhullend kokerrokje dat met een soepele knoop vast zat. ‘Sexy hoor,’ sprak S, de uitvoerend producent. ‘En makkelijk, zo met een knoop. Die heb je zo los.’ Dit was in het pre-metoo-tijdperk, zoveel moge duidelijk zijn.  Irene keek hem verbaasd aan met een blik van: wat doe je nou moeilijk? Hij kan ook gewoon omhoog, hoor.