Een maand zonder suiker

Carolien ging suikervrij in mei

‘In mei eet ik suikervrij.’ Nu is dat niet een zin die je mij zonder blikken of blozen zou horen zeggen en daarom ga ik deze challenge graag aan om te zien hoe erg het is gesteld met mijn suikerverslaving. En als die laatste twee zwangerschapskilo’s er ook door verdwijnen, is dat mooi meegenomen. Dus start ik op 1 mei, samen met vriendin Evelyne, aan onze, nu nog onmogelijk voelende, challenge. De eerste dag begint al goed: die nacht ervoor is mijn Chanel-tas met volledige inhoud gestolen in Antwerpen en door het nachtelijke politiebezoek heb ik slechts drie uur geslapen. Dit is natuurlijk hét excuus om mezelf zielig te vinden en tijdens het ontbijt all-out te gaan met croissantjes, jam en zoet beleg, maar opeens zegt een klein stemmetje in me dat ik al die zoete zooi niet nodig heb om me beter te voelen. Bam, 1-0 voor mijn doorzettingsvermogen.

De eerste week bevalt eigenlijk prima; ik eet bewuster en beter verdeeld over de dag, plus: die zoete cravings blijven gek genoeg uit. Wel schrik ik me een hoedje van het aantal producten waar suiker aan is toegevoegd (vleeswaren, pindakaas, bijna alle potjes in de koelkast en zelfs kroepoek!). Mijn nieuwe verslaving zijn de smoothies van The Cold Pressed Juicery die als zoete treat fungeren na het sporten, en thuis kan ik opeens enorm genieten van een boterham met notenpasta. Maar waar het me prima afgaat als ik alleen of met Jon ben, zo moeilijk wordt het vol te houden in groepsverband. Want die zogenaamde ‘peer pressure’ (‘Ah joh, we nemen allemaal!’ of: ‘Hè, doe niet zo ongezellig!’) is de grootste uitdaging der uitdagingen. En zo laat ik me tóch in week twee overhalen een heerlijk glas champagne op het terras te nemen, oeps…  Plotseling realiseer ik me dat ik zelf ook aan de lopende band groepsdruk uitoefen: het is niet voor niets dat vriendinnen vrezen voor hun portemonnee als ze met mij gaan shoppen. Als ik hun overhaal om ook dure uitgaven te doen, voelen mijn aankopen opeens een stuk legitiemer. Maar ook dat ene stukje taart of glaasje wijn tijdens de lunch dat ik anders écht niet bestel als mijn metgezel niet gezellig meedoet. Note to self: vanaf nu zal ik geen pressure meer uitoefenen op mijn metgezellen en gewoon dat stukje taart bestellen als ik daar zin in heb. Maar zelf zwicht ik nog volle bak voor die groepsdruk en sabbel ik voor ik het doorheb aan een stuk Ton: Chocolonely (‘Ah, neem lekker, je kan het hebben!’) na een diner met vrienden afgelopen weekend. Alsof ik net vergif heb ingenomen, spuug ik het stukje stiekem uit in mijn servetje en sla ik me voor m’n kop dat ik niet eerlijk over mijn ‘suikervrije maand’ heb verteld. Grappig genoeg is de slotconclusie van deze challenge een andere dan ik verwachtte: als ik me ertoe zet dan red ik het prima een tijdje zonder suiker, mits ik als kluizenaar leef. Vanaf nu zal ik zeker bewuster op mijn suikerinname letten en alleen ‘zondigen’ als ik er zelf zin in heb!