Zondagskriebels
Vannacht beleefde ik mijn eerste slapeloze nacht sinds tijden: urenlang malen, klamme handjes en kriebels in mijn buik die ik vroeger had de dag voor mijn verjaardag. Nog maar een paar dagen te gaan tot de première van Female Rappers aanstaande zondag. En alhoewel de repetities goed gaan, hebben we een recordtekort aan tijd om alle techniek te fixen, en dat is een hoop, kan ik je vertellen. Hoewel we elke performance weer schreeuwen dat de volgende echt een stuk minder techniek moet omvatten, lijkt het alleen maar meer te worden. Drie volledige videoclips, tientallen visuals, vijf zelfgeschreven nummers (waarvan een heuse gospel) en vier dansacts: man o man, het zweet staat op mijn vingers terwijl ik dit typ. Kalm blijven is altijd de key, dus ik doe mijn best. Het helpt enorm als jullie ons in groten getale komen supporten aanstaande zondag! Voor meer info check je deze site.
Het wordt nog een drukke planning aankomende zondag, want in de ochtend kun je in het Conservatorium Hotel genieten van de Expression of Art Award 2018. Omdat deze prachtige locatie vroeger als écht conservatorium fungeerde, heeft The Set Hotels deze award in het leven geroepen om muziekvakstudenten te ondersteunen in hun muzikale carrière. De winnaar ontvangt €5000 en de winnaar van 2016 heeft inmiddels bewezen dat zo’n bedrag een fantastische steun kan zijn in je carrière: Gideon Tazelaar kon hierdoor namelijk studeren aan de bekende Julliard School in New York. Ik baal dat ik zelf moet spelen, want deze ochtend belooft een muzikaal hoogstandje te worden. Check conservatoriumhotel.com voor meer info.
Otis lijkt elke ochtend weer een stukje gegroeid te zijn als ik hem uit bed haal. In het begin deed Jon heel lief de ochtenden zodat ik net dat ene uurtje langer kon uitslapen na alle nachtelijke voedingen, maar nu meneer al een tijd braaf doorslaapt van zeven tot zeven (yes, lucky bastards!) heb ik nul excuus om langer te blijven liggen dan manlief. En ik moet eerlijk bekennen: als je eenmaal gewend bent aan een ‘babywekker’ rond 6.30 uur, dan is het heerlijk om zo vroeg je dag te starten. Al helemaal als je dan zo’n kleintje aantreft dat alleen maar lacht en direct zin heeft in zijn speeluurtje. Geloof me: ik kan uren blijven staren naar dit tafereel.
Allemaal leuk en aardig, maar ik durf nooit meer de lente te verkondigen bij het voelen van de eerste felle zonnestralen… Want nog geen halve dag na mijn post vorige week werd ons land smack damn getroffen door een Siberisch koufront. Volledig ingepakt waagde ik een poging op mijn fiets, maar na een minuut of vijf zat ik met een letterlijke brainfreeze te huilen voor een rood stoplicht. En dus heb ik mezelf het grootste cadeau van het jaar gegeven: een electric bike. Nu zat deze wens al een tijdje in mijn hoofd, zodat ik met Otis straks op de fiets over al die grachtenhobbels zweef in plaats van dat ik me een ongeluk trap. Maar die wens heb ik iets sneller in vervulling laten gaan, zodat mijn reistijd gehalveerd is (en dus ook de lengte van mijn brainfreeze). Deze zomer is die bike met fijnere temperaturen ideaal voor lange fietstochten met het gezin. Kom maar op met die hitte!
