De allerlekkerste truffelpasta uit mijn leveN
Soms eet je een gerecht waar je nog dagen, weken of zelfs jaren later naar terug kan verlangen. Zo heb ik tijdens ons huwelijk het allerlekkerste bolletje pistache-ijs uit mijn leven gegeten (de setting zal er ook wel mee te maken hebben gehad) en sindsdien bestel ik overal een bolletje pistache in de hoop dat ik deze smaaksensatie herbeleef. Tot nu toe luidt het oordeel: asap een ticket boeken naar Florence.
Sinds vorige week heb ik nog een gerecht gevonden dat onmogelijk te overtreffen valt. Bij het Italiaanse restaurant Pirandello in Landgraaf zaten Jon en ik nietsvermoedend op het terras met een prachtig groen uitzicht. Het eerste gerecht was al hemels, maar toen stond hij daar opeens: de allerlekkerste truffelpasta uit mijn leven. Tot tranen geroerd bleven Jon en ik elkaar aanstaren terwijl we heel voorzichtig van hetzelfde bordje snoepten. Voor het eerst in mijn leven had ik spijt dat we altijd gerechten delen en ik deze portie dus moest delen. Ik denk dat het eerlijk gezegd onmogelijk is om dit gerecht ergens anders te vinden. Gelukkig is Landgraaf niet zo ver rijden als Florence!
Maandag stond in het teken van Glamours 150ste edite en dat werd groots gevierd. Bij het zien van de line-up (onder anderen Ronnie Flex en Phalerieau) belde ik direct mijn vriendinnetje uit het zuiden voor een avondje uit. We startten de avond met een helse sportklas bij Saints & Stars (geloof me, zelfs typen doet pijn op dit moment…) en na een hapje en een glaasje bubbels togen we naar Paradiso. En toen stonden we daar tussen alle twintigjarige hippe meisjes van dit moment, waar ik tot voor kort dacht dat ik daar ook onder viel. Maar opeens zie ik mezelf van een afstandje staan: iets te snel nippend aan een glas champagne (alles uit zo’n avondje halen wat erin zit), luisterend naar de liedjes van Ronnie Flex waarvan ik alleen de grote hits ken en een beetje balend van het geluidsvolume. Om half elf kijk ik mijn vriendinnetje gapend aan en besluiten we om lekker naar huis te gaan. Heerlijk keuvelend in onze pyjama’s op bed, nog een uur nakletsen over alle figuren die we hebben gezien en onze Insta-pagina doorscrollend naar de nieuwtjes van de dag. Ach, in dat opzicht blijven we altijd die jonge, giechelende meisjes.
Nog even en onze rust is voorgoed voorbij… Otis trekt zich sinds een paar dagen aan alles op wat maar los- en vastzit. En hoewel ik probeer niet zo’n panische moeder te zijn die overal bij staat, vind ik het nogal lastig om die angst los te laten. Het is juist goed als hij af en toe valt en zijn grenzen leert kennen, maar du moment dat meneer staat te wankelen op zijn benen, dan zet ik hem toch even veilig met zijn billen op de grond. En toen gebeurde vanochtend het onvermijdelijke: Otis zit heerlijk op bed te spelen met een dozijn aan stootkussens om zich heen, ik loop twee seconden weg om mijn kleren te pakken en als ik me omdraai, zie ik hem nog net van het bed richting de grond glijden. Godzijdank landde hij vooral op zijn handen, maar de schrik zat er bij ons beiden goed in. Na tien minuten intens knuffelen is hij enigszins van de schrik bekomen, maar mama staat nog na te trillen. Nu hopen dat hij er iets van heeft geleerd en niet zo snel head first richting de bedrand kruipt, maar het gezegde ‘een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen’ gaat niet helemaal op voor baby’s.
