Waarom moeders nooit ziek mogen zijn
Moeders kunnen nooit ziek zijn, punt. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat mijn moeder ooit grieperig was en ziek in bed lag, want daar was simpelweg geen tijd voor. Althans, daar kom ik nu achter. Afgelopen week kwam Otis met een flink hoestje van de crèche thuis en twee dagen later liep ik snotterend en hoestend door het huis als een soort zombie. ‘Vroeger’ (als in: tijdens het pre-moederschap) zou ik dan even een half uurtje gaan liggen om vervolgens weer wat energie te hebben of simpelweg wat afspraken cancelen. Maar met zo’n klein hummeltje in huis is dat gewoonweg geen optie. Dus na drie dagen doorrammen liet zaterdag toch echt mijn lichaam het afweten en had ik bij elke kuch zo’n steek in mijn hoofd dat ik verplicht een dagje gestrekt moest. Alle moeders zouden zichzelf toch regelmatig een mini-mommy-break moeten gunnen om even bij te tanken.
Als er op een menukaart een gerecht met truffel staat, dan is mijn keuze vrij snel gemaakt. Volgens mij bestaat er alleen maar een kamp truffelhaters en een kamp truffelaanbidders, en is er niks tussenin: either you love it or you hate it. Gelukkig heb ik in Jon mijn truffelpartner in crime gevonden en hoefde hij niet lang na te denken toen ik vroeg of hij mee wilde naar de truffellancering bij restaurant 5&33. De heerlijke truffelpasta hadden we al een keer geproefd, maar tijdens deze editie werden we verrast met een heel bijzonder truffeltoetje. Tip voor een spannend kerstdinerdessert: een wittechoco/frambozentaartje met wat verse truffel.
‘Als ik later groot ben, dan wil ik Hadewych Mini’s worden’, kopte ik vorige week op mijn Stories. En al zou Hadewych geen goede vriendin zijn, dan had ik dit nog steeds geschreven, want man o man, wat is haar show ‘Minis Plus’ fantastisch. Ze laat zien dat ze naast een fantastische actrice ook een uitmuntende zangeres is, cabaretier (met superherkenbare en hilarische scènes over het ouderschap), danseres en ook nog eens bassist. Mocht je nog de kans krijgen: gaat dit zien, lieve mensen, je hebt gegarandeerd een avond vol topentertainment.
Het gekke van een speelfilm of serie draaien is dat je vaak op de première pas de voltallige cast ziet. Met een beetje pech zit je in een verhaallijn waar één andere acteur bij betrokken is en heeft de rest ‘niks te maken’ met jouw personage. De dagen dat je dan wel een keer met alle medeacteurs op een set staat, voelen dan ook meteen als een soort schoolfeestje. Voor de film ‘Wat is dan liefde’ mochten we afgelopen week met bijna de hele cast in een scène spelen, wat voor veel gelach op de set zorgde. Hopelijk is de scène goed geworden, maar op het eindresultaat moeten we nog een jaartje wachten… Better be worth it!
