Dagboek van een model
Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week: het high fashion vs. commerciële dilemma.
Nu ik toch in een lekkere uitlegvibe zit, zal ik meteen maar een lastig concept proberen uit te leggen. Riemen vast, want dit wordt een lange.
Mensen vragen mij vaak voor welke merken ik werk. Maar dat is nou juist het mooie van model (en dus freelancer) zijn: je werkt voor wie je maar wil. Dat betekent echter niet dat je dat ook doet. Ten eerste bepaalt het bureau in veel gevallen je leven. En daarnaast is er is een verschil tussen jobs die je doet voor je naam en jobs die je doet voor het geld. Dit is het high fashion vs. commerciële dilemma, waar elk model een balans in probeert te vinden. Dat is een beetje kort door de bocht, dus ik ga proberen het op een zo logisch mogelijke manier uit te leggen.
Over het algemeen beschouw ik high fashion als de ‘naamjobs’ en de commerciële jobs als ‘geldbinnenhalers’. Bij high fashion moet je denken aan de merken die grote modeshows doen tijdens Fashion Week. Voorbeelden van dit soort merken zijn Prada, Gucci, Chanel etc. Over het algemeen betalen deze merken minder geld, aangezien het als model al heel vet is om überhaupt voor zo’n merk te mogen lopen of schieten. Het is een bepaalde haute-couture-arrogantie die ik heel goed begrijp (‘haute couture’ is Frans voor high fashion en het klinkt gewoon een stuk chiquer). Hoe gaaf is het om voor zulke prachtige merken te mogen werken?
Ook tijdschriften vind ik meer high fashion dan commercieel (hoewel er ook weer commerciële tijdschriften bestaan, tja, het leven is niet zwart-wit maar 50 shades of grey). Voor dit soort shoots krijg je ook een stuk minder betaald. Toch vind ik editorials erg leuk om te doen. Op deze shoots mag je vaak veel meer poseren en zelf meedenken met het creëerproces. Daarnaast is er een kans dat je de beelden later kan gebruiken in je portfolio, in de hoop dat je daardoor weer meer (en betere) commerciële jobs kan gaan boeken. Het is een soort oneindigheidsymbool-achtbaan. Commerciële shoots betalen, zoals ik al zei, vaak meer geld. Dit komt doordat dat soort merken vaak een groter budget hebben. Dat is best logisch als je erover nadenkt. Zalando heeft bijvoorbeeld een veel grotere targetgroep en draait daardoor een enorme omzet. Hierdoor blijft er meer geld over voor de poserende modellekes. Lekker veel geld blijven spenderen aan kleren graag, lieve lezers, ik wil een superluxe resort op de Bahama’s kopen.
Veel mensen zullen nu vast denken: makkelijke keuze, hoe meer geld, hoe beter, toch? Maar zo makkelijk is het niet. Want behalve dat de high fashion jobs zoals editorials wat uitdagender en creatiever zijn, hangt er ook een heel groot stuk ego aan het commerciële vs. high fashion dilemma. Veel meiden die ik ken zouden het bijvoorbeeld (geheel onterecht) als een belediging zien als je ze een commercieel model zou noemen. Ik denk dat het vooral komt door het feit dat je als commercieel model vaak niet meer kan opklimmen (of dalen, het is maar hoe je het bekijkt) naar de high fashion sector. Over het algemeen word je als new face eerst gepusht voor de high fashion merken. Zo ging het bij mij in ieder geval. Als je meteen al alle commerciële jobs aanneemt, ben je niet meer spannend en exclusief genoeg voor de high fashion merken. In de high fashion willen ze graag nieuwe meiden ontdekken, die nog door geen enkel merk gebruikt zijn. Dus voordat je je naam ‘verpest’ (zo werd dat toen uitgelegd), moet je eerst indruk maken op de high fashion merken. Vaak is het best moeilijk om daar binnen te komen omdat ze zo selectief zijn. Ik denk dat door dat exclusieve gedoe het vaak een egotrip is om in de high fashion te kunnen werken.
Het liefst wil je natuurlijk een balans hebben op de commercieel-high fashion-weegschaal, maar die is vaak moeilijk te vinden. Mensen zeuren namelijk altijd en zijn niet snel tevreden. Dus na een paar editorials moet er weer meer geld op de plank komen en zodra je lekker aan het cashen bent, mis je de creativiteit. Misschien is de weegschaal beter te omschrijven als een dun plankje op het hoofd van een Rupsje-Nooitgenoeg-model op te kleine hakken. Bij elke verontwaardigde zucht raakt ‘ie weer even uit balans. De oplossing? In je handjes knijpen en blij zijn met het bijzondere werk dat je mag doen. Oh, en yoga. Yoga helpt ook voor meer balans. Namasté.
XX kusjes van Lily
