Dagboek van een model

Na een lange dag shooten ben ik gisteren teruggevlogen naar Londen. Eenmaal geland op Heathrow heb ik nog ongeveer tachtig minuten nodig om naar huis te komen. Uiteindelijk lag ik om 00.30 uur uitgeput in bed. Omdat ik niet goed ben in opstaan, heb ik een wekker gezet om 5.45, 5.50 en 5.55 uur. Fris en fruitig (not) stond ik vanochtend op. Snel waste ik de leftover haarspray uit m’n haren en maakte ik een ontbijtje klaar. Ik ga nooit zonder ontbijt de deur uit, want je weet maar nooit hoe de catering op de set zal zijn (stay tuned voor de ‘wat een model écht in een dag eet’). Anyway, om 6.45 uur stap ik de deur uit en loop ik naar de underground. Ik heb het geluk dat ik aan de andere kant van Londen mag schieten en dus een reistijd van een uur en 15 minuten voor de boeg heb (lees: extra duttijd en wakker worden met m’n lenzen vastgekleefd aan m’n ogen).

Google Maps leidt me naar een crappy industrieterrein. Ik hoor je al denken: maar modellen schieten toch altijd op tropische stranden? Well… no! Vandaag schiet ik in een studio waar de airco een deur is die op een kier staat (hiephoi voor zomerse temperaturen) en de set een grote papierrol. Gelukkig heb ik ontbeten, want de catering op set is water en sinaasappelsap. Met een glaasje water wacht ik af wat er vandaag gaat gebeuren. De designer stoomt rustig de jurken die we vandaag schieten en ik klets wat met haar assistent. Na een halfuur is de make-up artist er nog steeds niet, dus wordt er eens rondgevraagd waar die is. Met een rood hoofd komt de assistent terug met het nieuws dat de make-up artist niet geboekt is. Ze gaan een nieuwe regelen, maar die kan er pas over anderhalf uur zijn. Top! Op de set naast ons is ook een shoot bezig. De make-up artist daar wordt gevraagd of zij snel wat aan mijn make-uploze hoofd kan doen. (hoe sneller, hoe beter, want anders wordt de andere shoot vertraagd). Ze föhnt de helft van m’n haar, doet wat mascara op m’n ogen en contour op m’n wangen en voilà. De designer vindt het lelijk (ik ook, want ik lijk net een Oempa Loempa), maar ja, er hangt een rek vol jurken dus we beginnen maar.

Ik trek de eerste jurk aan en dan komt de designer met torenhoge hakken op me af. ‘Ja, je hebt maat 39 hoorde ik, maar ik kon deze alleen in 38 vinden. Pas je wel in ook, toch?’ Dit gaat leuk worden, ik heb namelijk maat 40. Met wat duwen en trekken pas ik het glazen muiltje van de prins net zo goed als de stiefzussen van Assepoester. Voorspelling van vandaag: blauwe tenen, blaren en (met deze hitte) kans op flauwvallen. De fotograaf is een 22-jarig jochie dat op een knopje drukt en na elk shot emotieloos roept: ‘Amazing, that’s the one, great, love this, yes amazing, lovely.’ Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en probeer me niet te ergeren, maar dit wordt een hele lange dag. Zo sta ik uiteindelijk van 9.00 tot 15.00 uur op te kleine hakken aan één stuk door lange jurken te schieten. Door de hitte en irritatie over de fotograaf breekt het zweet me uit en moet de make-up artist steeds opnieuw poeder op m’n gezicht knallen. Zonder eten val ik zeker om, dus er wordt sushi besteld. We stoppen een halfuurtje om te lunchen, want we hebben nog zoveel te doen dat we eigenlijk geen tijd hebben om te eten.

Ik probeer altijd leuk te doen op de set om er een gezellige dag van te maken, maar vandaag lukt het me niet en focus ik vooral op het ijswatervoetenbad dat ik zo thuis voor mezelf ga maken.

Vandaag speel ik letterlijk voor levende paspop zonder hersenen.

Om 18.00 uur denk ik dat het einde in zicht is, maar er komt nog een kleedrek binnen en de designer vraagt of ik wat langer zou kunnen blijven. Ze mailt dit ook naar m’n bureau, zegt ze, en ze zal voor overtime betalen. Met de meest geforceerde glimlach zeg ik dat dat natuurlijk geen probleem is en bijt nog even door. Uiteindelijk zijn we pas om 21.00 uur klaar. Ik ben kapot en kan niet wachten om mijn bed in te duiken, maar ik moet eerst nog de lange rit terug naar oost maken. In de underground mail ik mijn agent om te vertellen dat we drie uur langer zijn doorgegaan. De designer had dat natuurlijk al gemeld, maar voor de zekerheid laat ik het ook nog even weten. Ik krijg een verbaasd mailtje terug van mijn agent. Ze wist nog van niks en zal er achteraan gaan. Mijn vertrouwen in de goedheid van fashionmensen loopt weer een klein scheurtje op. Gelukkig heb ik de liefste huisgenoot ooit. Ze heeft eten voor me gemaakt en ook staat er een voetenbadje klaar. Het scheurtje wordt gefixt met wat duct-tape (‘cause it can fix everything) en de heerlijke kookskills van m’n roomie.

xx Kusjes van Lily