Coco

Eenendertig jaar lang had ik twee dingen op mijn wensenlijstje staan (oké, bij wijze van dan, hè) en voor die twee dingen wilde ik mijn eigen pinpas door het apparaat halen. Nummer één schoof ik aan mijn pols voor mijn dertigste verjaardag en nu, in de duurste maand van het jaar (yolo), kan er ook een streep door nummertje twee. Het was zaterdagochtend elf uur toen ik tussen mijn work-out en de eerste kop koffie door even een kleinemeisjesdroom waar liet maken. Anderen maken er een ding van en trekken de fles open op le moment suprême. Ik besloot het vooral stil en alleen te doen. Op mijn fiets en zonder akkoord van een liefde duwde ik met dichtgeknepen ogen op de groene knop en fietste ik alsof mijn leven ervan afhing terug naar huis, om daar het arme kind verpakt in een verlaten hoekje te zetten. Ik kon er op z’n minst nog een kerstcadeau van maken… Madame Coco, oogverblindend mooi, van perfect formaat, blinkend gouden schakels en boterzacht lamsleer. She is finally mine.

Nu vraag jij je af waar ik het volgende vinkje achter ga zetten. Het geld is op. Liefde van mijn leven, het is jouw beurt. Dan kan mijn pinpas in ieder geval opgeborgen blijven.