Wyckse Wodka

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten woon ik dan wel in het Amsterdamse, maar mijn roots liggen in het zuiden. Wist je dat niet, dan kom je daar vanzelf achter wanneer ik mijn mond open doe en de zachte tonen naar buiten vloeien. Ik ben een geboren en getogen Maastrichtse en van die zachte G zal ik waarschijnlijk nooit af komen. Toen ik vorige week na jaren op een fout 80’s gymfeestje een oude kennistegen, kwam ging mijn Maastrichtse hartje spontaan sneller kloppen. Niet vanwege de meneer zelf, wél vanwege de fles die ik in mijn handen gedrukt kreeg. Nu ben ik een oma als het op alcohol aankomt en ik ging die avond behoorlijk prima op de spa rood. Maar de fles die prominent op de bar stond trok mijn aandacht. Het veel te knappe etiket deed me denken aan een oude medicijnfles, zo’n exemplaar dat vroeger tijdens de biologieles onder het stof tussen de opgezette fretten in de kast stond. De fles was echter gevuld met Maastrichtse wodka, gemaakt van échte sjieke en sjoene eerappele, liet mij weer even beseffen dat in mij nog een behoorlijke portie Maastrichts chauvinistisch bloed stroomt. Broodjenuchter keerde ik, mét de chique fles, terug naar Amsterdam, mijn nieuwe thuis. Eén ding weet ik wel: je kunt het meisje wel uit Maastricht halen, maar Maastricht niet uit het meisje.

Zit de vijf al in de klok?