Dat moment dat je je eigen naam na 28 jaar verandert

Ik denk er vaak over na en eigenlijk blijft het lastig. Ik ben een Heinhuis, honderd procent, altijd al geweest. Maar toch kies ik als ik trouw voor de achternaam van mijn vriend.

We gaan in mei ‘ja’ zeggen en dan denk je: ik kan er nog even rustig over nadenken. Maar zodra je in ondertrouw gaat, moet je al aangeven wat je als vrouw doet met je achternaam. Toen had ik opeens nog maar twee tellen om het definitief te beslissen. Want in ondertrouw gaan doe je gewoon online, maar daar kun je niet nog weken mee wachten. Je opties als bruid? Je kunt ervoor kiezen om je eigen naam te houden, je eigen naam geheel te laten vervallen en de achternaam van je vriend aan te nemen, of om een dubbele variant te nemen. Iedereen mag het zelf weten, gelukkig.

Nu ben ik eruit. Ik ga voor de dubbele variant: eerst mijn eigen naam en daarna de naam van mijn vriend erachter geplakt. Officieel heet ik dus straks anders, vanaf 27 mei. Heinhuis-Van der X. Maar in de praktijk verander ik niets. Dat wil ik ook niet. Op mijn werk blijf ik gewoon Heinhuis heten, net als op Facebook, in mijn mailadressen, mijn sportschool en… Eigenlijk pas ik het nergens aan. Mijn achternaam hoort bij mij en dus ook bij mijn carrière, dat wat ik heb neergezet als journalist. Zijn naam voelt een beetje vreemd. Zo heet híj. Niet ik. Daarnaast zie je er ook niets van, behalve in je paspoort. Als je een nieuw paspoort aanvraagt als je getrouwd bent dan staat erin: ‘Echtgenoot van…’ Meer niet. Niet eens die dubbele achternaam met een streepje ertussen. Waarom ik het dan toch doe? Ik heb één duidelijke reden. Ik vind het een mooi idee dat ik hetzelfde zal heten als onze kinderen, als ik ooit op een dag moeder mag worden. En aangezien die kinderwens er is, is dat gewoon praktisch denken.

Overigens vind ik ook het hele emancipatie-gedoe rondom achternamen een beetje achterhaald. Ik heb niet zijn of mijn achternaam nodig om een punt te maken of een statement te maken over wie ik ben en waar ik voor sta. Ik werk fulltime, maak nog meer uren per week dan mijn vriend, kan mijn eigen boontjes doppen in het leven, en dat maakt ons verder ook niets uit. Ik ben genoeg mezelf, genoeg vrouw, genoeg zelfstandig – ook met zíjn naam, zeg maar.

Het enige wat ik lastig vind, is dat ik het niet zo leuk vind voor mijn vader. Hij heeft drie dochters en dus geeft hij ‘zijn’ naam niet echt door. Kies ik als eerste van de drie die gaat trouwen ook nog eens voor een andere achternaam. Nou ja, een halve dan. Want Heinhuis blijft. Er komt alleen maar wat extra achter te staan, pap. En de enige die dát ziet, is de douane op het vliegveld.

FACTS

• Sinds 1995 mag een man ook de achternaam van zijn vrouw aannemen: slechts 0,2 procent doet dit ook echt
• 92,3 procent van de kinderen krijgt de achternaam van de vader, een dubbele achternaam mag niet
• De Jong en Janssen: dit zijn de meest voorkomende achternamen in ons land