De band met je moeder als je zélf moeder wordt

Zwanger zijn en bijna moeder worden brengt iets unieks met zich mee. Je neemt een beetje afscheid van je eigen jeugd. Je eigen kindertijd is officieel passé.

Want je bent nog wel iemands kind, maar je bent straks niet meer de jongste generatie in de familie. Je had al die 29 jaar gewoon een moeder, nu word je op een dag zélf moeder. En dan veranderen er dingen. Mijn moeder kan niet wachten op de kleintjes. Ze heeft er zin in, in oma zijn en alles wat daarbij komt kijken. Opa ook, zeker. Een vaste oppasdag in de week is al afgesproken en ja, de tweelingbox heeft ze ook al gekocht. ‘Ja, nu zag ik een leuke, dus ik dacht: beter op tijd.’ We hebben het over zeven maanden voor geboorte, hè.

Mijn mama blijft altijd mijn mama, maar ja, ik word nu ook mama. Ergens wel verwarrend. Mag ik dan nog wel piepen bij haar, als kind van? Mag ik dan nog wel bellen omdat ik nog stééds niet weet hoe de belasting werkt en vragen wat je moet doen als je pijn in je keel hebt? Mag ik dan nog wel met haar knuffelen alsof ik zelf tien jaar ben? En bij haar huilen als ik het even niet meer weet? Het voelt als een indrukwekkende fase, omdat ik mijn moeder hiermee voor mijn gevoel ook wat ouder maak. Ze is wel opeens oma, straks. En dat was ze tot nu toe nooit. Ze krijgt een nieuwe rol in haar leven, dankzij mij. Dat is speciaal en ook wel een beetje gek. Want ze is toch gewoon mama? Niet oma?

De rollen verschuiven en er komen nieuwe mensjes bij in ons stamgezin. Niet alleen voor mijn moeder spannend, maar ook absoluut voor mijn vader en mijn zussen. Elkaar met z’n allen zien zal vanaf maart volgend jaar niet meer hetzelfde zijn. De band tussen mijn moeder en mij is nu al anders, omdat we samen zoveel voorpret beleven. Zij vindt het net zo spannend als dat ik het vind. Elk rompertje stuur ik naar haar door: ‘Is dit een leuk eerste-ontmoeting-in-het-ziekenhuis-pakje?’ We kijken samen naar babybedjes, commodes en zelf opwarmende flesjes voor naast het bed. Ik twijfel ook, voor haar. Vindt ze dit geslacht wel leuk? Vindt ze een tweeling wel leuk? Straks vindt ze ze stom. Natuurlijk vindt ze dat niet. Maar ik wil het zo graag goed doen, voor haar, ik wil alles perfect hebben in haar ogen, omdat ik nu eenmaal haar kind ben. En dan wil je dat je ouders trots op je zijn. Onzin natuurlijk, want dat zijn ze wel. Maar het voelt af en toe zo. De band was altijd al hecht, maar het is nu zeker speciaal. We hebben het plotseling over haar kleinkinderen en mijn kinderen. Het zal ook haar leven veranderen, en dat van mijn vader. Die overigens ook niet kan wachten en stiekem al zin heeft in zijn oppasdag. Al zeggen vaders dat misschien minder vaak hardop. Ik mag maar blij zijn dat ze er allebei zijn, voor mijn twee koters. Zonder opa en oma is het feestje niet compleet.

Over een paar weken neem ik je mee naar een echo, mam. Dan kun je je eerste kleinkinderen alvast gedag zeggen.