De dingen die ik mezelf ineens hoor zeggen nu ik moeder ben

Dit is een oproep voor alle mothers-to-be: denk je, net als ik, dat je het ouderschap helemaal tot in de puntjes hebt uitgedacht? Op welke manier jij de opvoeding gaat doen en vooral wat je allemaal niet moet doen of zeggen? Nou, forget it. Ook ik dacht van tevoren te kunnen bepalen wat er op mijn Do’s & Don’ts list zou staan, maar terugkijkend op die lijst ben ik nu al behoorlijk van het padje geraakt… Hierbij mijn top vier uitspraken die ik allemaal moet herzien nu ik zelf moeder ben:

• Vroeger ergerde ik me rot aan baby’s en kids met zo’n enorme aangekoekte snotneus. “Haal d’r even een doekje langs, zoveel moeite is dat toch niet?!” Nou, ik heb het geweten. Toen Otis zo verkouden was dat er per minuut een nieuwe snottebel hing, had ik bijna een dagtaak aan het schoonhouden van zijn neus. Op een gegeven moment begon meneer al te huilen als ik in de buurt kwam met mijn doekje en toen ik toch probeerde even snel die neus schoon te vegen, deed ik het net iets te hard waardoor er een klein wondje ontstond… Oeps, voelde ik me daar even de slechtste moeder op aarde. Bij nader inzien is zo’n snottebekkie zo gek nog niet, mits het binnen de perken blijft, natuurlijk.

• Rust, Reinheid en Regelmaat: als iemand de drie R’en opnoemde, dan begon ik al te hikken. “Vanaf het begin neem ik die kleine gewoon overal mee naartoe hoor, dan valt hij overal in slaap en wordt hij absoluut niet eenkennig.” Nu is Otis enorm makkelijk en ging dit zijn eerste levensjaar perfect, maar inmiddels heeft hij echt behoefte aan zijn eigen bedje en (zeker voor het slapengaan) wat rust in de tent. Goed dan, drie kleine r’en zijn inmiddels geaccepteerd.

• Ik zit in een restaurant en neem net een hapje van mijn overheerlijke voorgerecht, totdat ik recht in de snufferd kijk van een moeder die net een stukje eten uit haar mond haalt om het aan haar zoon te voeren! “Ja daaag, dat gaan we dus mooi niet doen! Dat eten kun je toch ook gewoon heel klein snijden?!” Totdat we afgelopen vakantie in een restaurant zitten en een van onze vrienden voorzichtig vraagt: “Uh Caar, even een vraagje puur uit interesse: waarom proef je alle hapjes van Otis uitgebreid voor?!” O shit, het is erin geslopen: inmiddels kan hij behoorlijke hapjes eten, maar toch proef ik elk hapje voor de zekerheid voor op grote stukken, hitte en of er bij een visje niet een verloren graatje inzit: better safe than sorry, toch?! Ach, die mensen moeten maar even de andere kant opkijken.

• Van die ouders die tegen hun kind praten alsof ze debiel zijn, ongelofelijk! “Ik ga mijn kind gewoon normaal aanspreken, want het lijkt mij ook doodeng als een volwassenen extreem dichtbij komt en op een idiote toon tegen me gaat praten.” Totdat je met een of ander gek geluidje zijn aandacht trekt en dus hoopt dat hij de volgende keer weer zo’n extreme lach opzet. Ah top, inmiddels ben ik al vijf minuten achter elkaar in het openbaar idiote hand- en mondbewegingen aan het maken en Otis kijkt me ietwat stoïcijns aan. Die vorige keer bleek een toevalstreffer, toch maar een ander gek geluidje verzinnen…