De hel die een huis binnen drie maanden vinden heet

Voor het eerst in mijn leven weet ik pas écht wat haast is. Haast als in: het kan niet anders. We zoeken een huis en graag binnen drie maanden.

Want: zwanger. En: twee baby’s. Dus: stress. We passen niet met zijn vieren plus kat in ons huisje in de city, dus we moeten wel. Met bloedspoed een casa buiten de Ring kopen en geloof me: die zijn allemaal echt niet zo simpel te vinden. De leuke zijn binnen 3,5 uur verkocht, de minder leuke blijken bouwvallen te zijn vanbinnen met keukens uit de jaren ‘30 die je beter kunt slopen. Zou een optie zijn, mits er geen haast was. De een is te klein, de ander te groot. Te dun en lang, te veel rare slaapkamers op de begane grond (je slaapt toch boven?), een tuin met acht buren die grenzen aan je grasveld, geen tuin, een immens hondenhok terwijl we nog geen hond hebben, te weinig ruimte voor een hond die we misschien ooit willen… En net als je denkt dat alles klopt, kom je boven en ontdek je dat er een piepkleine badkamer in zit waar net een wc met douchekop erboven is gepropt. Of dat het dak vernieuwd moet worden, en eigenlijk ook alle muren. Of dat er maar ruimte is voor één babykamer. Kan niet, want: twee. Kortom: met elk huis is wel iets. En dat is niet erg, joh, huizen kijken kan bést een hobby zijn, best leuk met zo’n makelaar babbelen op zaterdagochtend, maar dus níet als je haast hebt. Baby-haast.

We worden er een beetje kribbig van. Het geeft ook behoorlijk wat onrust, logisch ook: we weten niet waar we over een maand of vier wonen. En we moeten echt over een maand of vier verhuizen, want daarna heb ik zó’n buik dat ik nog geen halve boekenplank kan inpakken. Huren dan maar? Zulk weggegooid geld… Alles proppen op die vierkante meters in Mokum? Onze kleren passen nú al niet in de kast… Nee en nee. We moeten iets kopen. Maar je koopt ook niet zomaar een of ander ‘mwah-huis’ omdat het móet. Je wilt voor al dat geld wel een droomhuis, dat je gelijk denkt: Já! Hier zie ik mezelf jaren zitten met flesjes en speentjes en hier ruil ik Amsterdam dan wel voor in! De stress is groot. Geen droomhuis hebben om baby’s in te krijgen, dat is allesbehalve handig. Zeker met een buik die elke dag een beetje groeit.