Deze is voor die smeerlap
Gisteravond, 18:21 uur. Annabelle en ik lopen bij het metrostation. Ik scrol nietsvermoedend op mijn telefoon als ik Bel ineens -voor haar doen- behoorlijk agressief hoor blèren: ‘WAT DOE JE, MAFKEES?!’ Ik kijk op en zie een gozer al grijzend weglopen. ‘Bel, wat gebeurt er? Wat deed hij?’
Ze staat als aan de grond genageld. Ik zie haar blik van verbaasd naar verontwaardigd naar vies naar boos schieten. Vuur uit haar ogen. ‘Hij greep me vól bij mijn tiet,’ gilt ze. ‘Hij WAT?’ Even staan we samen perplex. Het is op klaarlichte dag en je kunt godsamme niet eens meer bij de Henk Sneevlietweg lopen zonder dat een onopgevoed kutgastje aan je zit. ‘HÉ, VIND JE DAT NORMAAL?’ roep ik hem inmiddels ook verontwaardigd na. Hij kijkt om en reageert met een: ‘Hoeren!’ Iets diep in mij wil achter de gozer aan rennen en hem een gigantische klap voor zijn kop geven, maar iets anders in mij realiseert zich dat deze gast sowieso niet spoort met dit soort gedrag. Voor hetzelfde geld tovert meneer ineens een vlindermesje uit zijn achterzak en daar sta je dan met je stoere gedrag. Dus we lopen door. Scheldend. Boos. En dan ben ík niet eens aangerand.
We stappen uiteindelijk in de trein richting Utrecht, doen een uitgebreide scheldtirade van het voorval op de Amayzine-groepsapp als een collega zegt: ‘Hebben jullie wel de politie gebeld?’ Eh, nee. Hadden we niet gedaan. Kwam eigenlijk niet eens in ons op. Is het heel erg om te denken dat dit ‘niet erg genoeg’ is om de politie voor te bellen? Ik bedoel: er was niemand gewond toch? Hooguit flink verontwaardigd. Maar is iemand ongewenst aanraken op een intieme plek niet gewoon een strafbaar iets? Moeten we niet juíst meteen aan de telefoon hangen met de politie om signalementen door te geven van deze creeper voordat dit soort kutventjes nog meer meiden grijpen op straat? Precies. Bel doet toch maar een melding bij de politie. Of ze er iets mee kunnen, geen idee, maar het voelt in ieder geval toch als iets van gerechtigheid. Ik baal dat ik geen foto van die rotkop heb genomen.
Volgens Rutgers (het kenniscentrum van seksualiteit) is één op de drie vrouwen in Nederland wel eens aangerand. En of het nou licht of ernstig is, het is godsamme niet normaal. Waarom doen zo weinig vrouwen aangifte? Waarom zouden we zwijgen? Ik snap heus dat je denkt ‘er gebeurt hier toch niets mee’, maar is dat altijd zo? Doodzonde, want zo komen er eerder meer dan minder daders. Terwijl: hoe vaak worden vrouwen wel niet hoer genoemd? Hoe vaak wordt er naar ons gesist door kutjochies op straat? Wat bezielt je überhaupt? Hoe triest ben je? Gebrek aan aandacht, een onbevredigde seksuele behoefte, mannen-coolheid onderling? I don’t care. Je bent smerig. Triest. En we pikken het niet meer.
Wat ik met dit verhaal wil? Ik weet het eigenlijk niet. Je waarschuwen, denk ik. Mocht je ooit aangeraakt worden tegen je wil in: doe meteen aangifte en de hoop dat ze die bastard te pakken krijgen. Bagatelliseer dit probleem niet, zoals wij gisteren in het begin deden.Het maakt niet uit wat voor kleding je die dag aanhad, het is nooit jouw schuld. Dit lok je niet uit. Ga in protest. Schreeuw, schop, krijs, ga desnoods op zelfverdedigingscursus en kom op voor jezelf. En vies vuil mannetje van gisteren, je hebt geluk dat ik die foto niet genomen, want reken maar dat ‘ie bovenaan dit artikel had geprijkt. Eikel.
