Een ode aan dat glas volle, vette, witte wijn

Ik ben bijzonder snel zwanger geworden – na één maand proberen al – en ik weet dat dat een wonder is. Want er zijn ook een heleboel vrouwen bij wie het niet zo vanzelfsprekend gaat.

Toch overdonderde het grote nieuws me daardoor wel een beetje. Het ging gewoon heel snel. Gemiddeld is een vrouw die geen anticonceptie meer gebruikt na een half jaar in verwachting. Die tijd om aan alles te wennen had ik niet. De tijd om afscheid te nemen van die volle vette Chardo ook niet. Ja echt, ik mis dat goede glas wijn bést. Best heel erg. Is dat raar om te zeggen als je zwanger bent? Geen idee, ik doe het toch.

De misselijkheid is eindelijk wat weggezakt en eerlijk: een etentje op vrijdag- of zaterdagavond is met die spa rood niet meer hetzelfde. Afspreken met vriendinnen is dan ook een beetje verschoven van de avond naar de middag. Heus niet erg hoor, ik lig toch om negen uur te slapen tegenwoordig. Maar ook ’s middags is wijn lekker, kan ik je vertellen, na jaren oefenen. Heus niet makkelijk  om opeens nooit meer een drankje mee te kunnen doen, als je vriendinnen naast je wel proosten met een vino. Je ruikt het. Je ziet het. Je herinnert het je. Maar je mag het niet.

Misschien is het ook wel een beetje omdat het nu zo verboden is. Kijk, bier kun je prima 0.0 drinken, maar dat vind ik dan ook weer zo tuttig, want dat is gewoon rare limonade als je erover nadenkt. Een alcoholvrije cocktail is serieus echt goed te doen. Is oprecht lekker, in een restaurant. Maar na één glas komt het ook je oren weer uit en ga je maar weemoedig over op water. En een muntthee toe, jottem. Wijn, daar is geen vervanger voor, voor alle zwangere vrouwen. Niet alleen wat betreft die goddelijke smaak van een uitstekende Malbec. Je hebt nu geen uitlaatklep voor al je spanningen, zenuwen en frustraties, terwijl je die in deze tijd van je leven juist hebt. Daarom een ode aan mijn grote vriendin genaamd Chardonnay. Ik heb zin om je weer te zien, ergens eind maart, begin april 2019.

Ik ben heus geen zuiplap of alcoholist en ik kan heus makkelijk negen maanden niet drinken, maar toch. Het mag best gezegd worden. De vader in spe kan biertjes drinken tot ‘ie omvalt, en de moeder to be moet aan de gemberthee. Niet eerlijk. En negen maanden is ook best lang. Denk maar aan alle feestdagen die nog gaan komen. You feel me? Ik doe het graag hoor, voor de kleintjes, met zoveel liefde, en ik voel me heel gelukkig met het feit dat ik zwanger ben, maar toch…

Als ze er op een mooie dag eindelijk zijn, dan mag mama even een vrijdagje keten en papa met luiers in de weer, goed?