Een staande ovatie voor Maan graag

Als Wim Sonneveld het zingt, dan zie ik niet het tuinpad van mijn vader, maar dat van mijn opa en oma. Langs de garage, achterom en oma die alvast naar me zwaait langs het kiertje van de vitrage. Schoenen op de mat bij de achterdeur, kus aan oma, kus aan opa en de dampende pan erwtensoep op de tafel, gedekt met diepe borden op een zeiltje. Laatst ging ik terug, het dorp was anders. Kleiner dan ik me herinner. Er was gebouwd. Opa en oma wonen er niet meer.

Maan zong gisteren Het Dorp van Wim Sonneveld bij De Wereld Draait Door. En wat gebeurde er? Ze kreeg een shitload aan commentaar over zich heen op Twitter. Want het kon een paar zure kijkertjes (lees: zeikerdjes) niet bepaald bekoren. Maar jongens, meisjes, Maan is geen man van middelbare leeftijd die terug denkt aan zijn dorp, Maan is een vrouw van eenentwintig, die bij Het Dorp aan thuis en haar moeder denkt, omdat dit één van haar lievelingsliedjes is. Maan brengt het lied mooi, lief en een klein beetje klein. Maan waardéért dat wat Wim Sonneveld zong. Laten we eerlijk zijn, ik luisterde gister de trending tracks onderweg naar huis en toen ik de nummer één hoorde moest ik vanbinnen een beetje huilen. Iets met Bizzey en Yung Felix. Het is potverdikkeme om staand van te applaudisseren dat Maan Het Dorp zingt. Bedenk je dat even voor je al dat zure commentaar het net op slingert. Kijk zelf maar even, vanaf minuut tweeënveertig.

En uit sentiment: Het Dorp door Wim Sonneveld.

Beeld: Instagram Maan de Steenwinkel