En dan gebeurt dit

En trekt je hele verleden aan je voorbij

Laatst schreef ik over het hebben van een bedrijf en de signalen waardoor je weet dat je ‘echt’ een bedrijf hebt. Maar dat ik nog geen senior ben, bleek gisteren maar weer.

Een van mijn zo-weet-je-dat-je-echt-een-bedrijf-hebt-afvinklijst-punten was dat er mensen zijn weg gegaan. Tegen je zin, vrijwillig of ontslagen. Want jawel, ik heb zelf een op staande voetje laten plaatsvinden. Best tegen mijn principes, maar als iemand op Instagram gaat zeggen hoe verveeld en geïrriteerd hij is op de werkvloer, dan vraag je erom. Ik heb hem een hand gegeven en hem alle goeds gewenst. Maar dit wordt niet geaccepteerd. Not on my watch in ieder geval.

Afijn. Mensen die kwamen en gingen. Na een paar dagen wandelde ik dan naar Johannes of Robin, onze sitebouwers, om door te geven welk e-mailadres opgeheven mocht worden. Gisteren kwam een held (hoiiiii Henk) erachter dat de e-mailadressen in slaap zijn gebracht, maar niet geëlimineerd zijn. Dus ik moest vier A4’tjes met namen doorspitten. Namen van mensen die een bijdrage hebben geleverd aan Amayzine.

Onze lieve Maud, die in de top 10 van beste en liefste stagiaires stond en nu een geweldige baan heeft bij Micha Models.

Lies en Jet natuurlijk. Ik ging meteen weer op zoek naar onze emotionele afscheidsposts.

Dan was daar vertaalster P, een geweldige vrouw, maar met net een iets ander gevoel voor stijl dan wij. Het moment dat zij mijn post waarin ik huidkleurige panty’s vervloekte zat te vertalen in een – je raadt het al – glimmende, huidkleurige panty zal ik nooit vergeten.

Dan was daar Marion Pauw die hier heel graag een dag per week op de redactie wilde zijn (‘Ik kan heel lekkere salades maken en kan grappige verhalen vertellen’), maar wier boeken uiteindelijk om volledige toewijding vroegen.

Onze lieve Theo, een van de weinige mannen die in ons midden is geweest en waar we allemaal een beetje verliefd op waren. Enige minpuntje: hij was gay. Maar ach, zijn vriendje was weer ook zo leuk dat we daar dan ook weer een beetje op werden. Die ging ik, toen Theo net heel erg prille verkeer met hem had, per ongeluk volgen en meteen weer ontvolgen. Ik was even bang dat ik alles voor Theo had verpest. Immers, dan had hij zijn ‘baas’ over de nieuwe liefde verteld, niet heel sexy allemaal. Gelukkig bleken ze naast elkaar te zitten en vond vriendje in kwestie het leuk dat ik hem volgde en jammer dat ik hem twintig seconden later weer ontvolgde. Dus nu volg ik hem weer en ze zijn nog steeds gelukkig.

Dan hadden we dus het op-staande-voetje T. En onze oud-stagiair V die ik naar Holland’s Next Topmodel had gepraat en die zowaar door de eerste selecties kwam maar net iets te klein was.

Dan was daar nog Coco Chloé die nu een topbaan heeft bij L’Oréal en onze lieve Yvette die beste vriendinnen werd met Maud. De maillijst was een lange, zoete trip down memory lane. Moraal van het verhaal (vind ik altijd fijn, als er érgens een clue is): we zijn een echt bedrijf. Met mooie mensen. Mooie mensen die kwamen en gingen. Brachten en bleven. Een aantal (Daan! Lil! Annick!) fysiek en velen in mijn hart. En dat, dat vind ik nou een mooie paasgedachte.