En toen was er paspoortpaniek (part 2.0)

Lil en ik komen om kwart over 3 aan op de luchthaven. Om half 5 sluit de gate. Voor sommige mensen misschien al een béétje kiele kiele, maar onder normale omstandigheden zou dit geen probleem moeten zijn. Ik herhaal: onder normale omstandigheden.

Vier minuten later. “Ehm Lil, ik kan mijn paspoort niet vinden.” Driftig gegraaf in de tas. “Even rustig Kiek, je hebt hem vast, gewoon even goed zoeken.” Ik zoek goed. Ik ZOEK verdomme goed. Hij is er niet. Hij is er écht niet. “Kiek, waar heb je hem voor het laatst gelaten?” “DAT WEET IK NIET OH MIJN GOD.” En ineens valt het kwartje. De wisseltruc. Ik heb vlak voordat ik de deur uit ging in alle haast mijn hele inboedel in een andere tas geflikkerd. Mijn paspoort in het veilige ritsvakje. Het vakje dat ineens niet meer zo veilig blijkt te zijn.

In blinde paniek bel ik mijn moeder op. “Mam. Ik sta nú op Schiphol en de gate sluit over een UUR en ik denk dat mijn paspoort nog thuis ligt.” Mijn moeder staat in de supermarkt. Ik verzoek haar dringend of ze misschien alsjeblieft – sorry sorry sorry – als de sodemieter voor haar oerdomme dochter naar huis kan racen om in de roze tas te zoeken naar een paspoort. In de tussentijd beginnen de oksels te prikken. Ze kan er pas over drie kwartier zijn, op z’n snelst. We gaan het niet redden. Never nooit dat je binnen een kwartíer vanaf de vertrekhal door de douane kunt en op tijd bij de gate staat. Zeker niet de Easy Jet-gate die praktisch in Hoofddorp staat.

Ik haat mijn leven op dit moment keer tien

“En een noodpaspoort?”, oppert Lil. Misschien is dat nog een optie. Ik krijg een heel zenuwachtige giechel. Het daaropvolgende uur gaat alles in een waas. Ik ren het HELE effing vliegveld over, krijg een paniekaanval, laat Lil bij de koffers achter om een sprintje te trekken door de mensenmassa, naar de Koninklijke Marechaussee, waar ik enorm aan de balie sta te brullen dat ik toch wel een Heel Groot Probleem Heb En Wel Nu Echt Een Paspoort Moet En Snel. Meneer kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan en lijkt niet echt gecharmeerd van mijn agressieve aanpak. De vraag over hoelang ik zou vliegen. “Minder dan een uur”, antwoord ik. “Zo’n paspoort is niet 1,2,3 gemaakt hè. Heb je officiële foto’s bij je?” Nee fuck fuck die heb ik natuurlijk niet. “Kijk maar even of dat fotohokje het nog doet. Soms doet ‘ie het niet, dan moet je helemaal naar beneden lopen weer. Kan wel even duren dan.” Ik haat mijn leven op dit moment keer tien.

Terwijl ik bijna kotsend plaats neem in een fotohokje voor het nooddocument windt Lil met één of andere gave de Marechaussee-man om haar vinger. Ineens is mijn paspoort binnen 10 minuten klaar. Een roze paspoort weliswaar. Kost je dan even 47 euro (valt me éérlijk gezegd nog mee) maar dan heb je ook wat. Mozeskriebels wat een stress.

We zijn er nog niet. Nu nog het terugrennen naar de incheckbalie om de HugeAss koffer in te checken. 70 mensen voordringend want ‘noodgeval’ sta ik hijgend aan de balie uit te leggen dat ik geen paspoort heb maar wel een koffer wil inchecken. Weer terugrennen naar de Marechaussee-man. Klets-kletsnatte rug. Lil heeft nog even wat geflirt en ineens wil de beste gozer in uniform wel even met ons mee naar de ‘speciale’ douane waar alleen de losers met een noodpaspoort aankomen. Hij opent alle poortjes voor ons, we mogen overal legaal voordringen en ineens is de Marechaussee-man onze grootste vriend.

Eindstand? 5 minuten voordat onze gate sluit staan we voor het vliegtuig. Do not try this at home people. Do not try this at home.

P.S: we hebben dus bizar veel geluk gehad, want tijdens het koffer inchecken hoorde ik dat er zelden nooddocumenten worden aangemaakt voor mafjoekels die ‘m thuis vergeten. Alleen als je paspoort niet meer geldig is, maak je normaal gesproken kans.

P.P.S: lees ook: En toen was er paspoortpaniek (deel 1) Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen toch? Ahum.