En toen was er wéér paniek op de luchthaven (part 3.0)

Ik heb er oprecht over nagedacht of ik dit wel of niet op papier ging zetten omdat ik ernstige twijfels heb over mijn eigen intelligentie/mentale staat. Maar je weet: we zijn matties in goede, slechte, maar ook in gênante tijden. Wie De Mol dit jaar is? Blijkbaar toch niet Simone, maar Kiki. Kiki Paniekie, mijn alterego. Ze kreeg het afgelopen woensdag voor elkaar om een uur voordat haar vliegtuig opsteeg, erachter te komen dat haar paspoort nog thuis lag. Kiki P. kreeg kantje boord een noodpaspoort. Lees dit als je wilt weten wat er gebeurt als je zonder paspoort TOCH je vliegtuig wilt halen. Spoiler: zorg in ieder geval dat je Lil aan je zijde hebt en dat ze flirt met de Marechaussee.

Maar nu. Ik heb het noodpaspoort met mijn leven bewaakt (zijn er ook mensen dat document wel eens kwijtgeraakt? HAHA) en Lil en ik zijn weer veilig geland. De koffers laten nog even op zich wachten, dus we ploffen de aarsjes moe en voldaan op een bankje rondom de bagageband. Even tijd voor een kleine mailcheck. 252 mails in drie dagen. Pfff. Ik scroll kritisch door de stroom aan reclame en persberichten heen en ineens valt mijn oog op het ergste email-onderwerp dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Hij komt van een medewerker van ons hotel in Milaan. Mijn hart gaat sneller kloppen. Mijn adem stokt. Nee. Nee. Dit is niet waar, dit is niet mijn leven. Dit is een grap. Zie het voor je, dat je net geland bent in Amsterdam, dat je je telefoon opent en dat je dit leest.

Dear Kiki,

Just to let you know, you forgot your laptop at the concierge desk. Please let us know how we should proceed.

Best regards,
Giovanni.

Ik check panisch op links of rechts of ik Frans Bauer ergens zie lopen. Geen Bananasplit? Ashton Kutcher dan? You’ve got punked? Ook niet. I’ve got fucked. Dat wel ja. Ik voel een totale error aankomen. Als een robot die op resetten moet. Een Furby met fabrieksfouten die op ontploffen staat. Een Tamagotchi die drie dagen geen eten heeft gehad, alles heeft ondergescheten en nu overleden als een dooie vogel door je beeldscherm wappert. Ik kijk Lil aan en krijg spontaan de zenuwen. Een nerveus lachje gevolgd door een chagrijnigheidsaanval gevolgd door een waterig laagje in de oogkas. Ga ik nu serieus zitten janken hiero? Dit is toch – Pardon my French – FUCKING NIET TE FILMEN?! Dit is toch absurd. Oliedom. Oerstom. Dat je nog snel voor het uitchecken creditcardgegevens moet doormailen vanaf je laptop en dan je belangrijkste werktuig OP. DE. BALIE. LAAT. STAAN, vlak voordat je de taxi instapt onderweg naar het vliegveld? Ben je dan bijna 26 of ben je 14 en heb je zes breezers achter je kiezen?

Hoi, ik ben Kiki. En ik heb een pechweek en ben in drie dagen op reis mijn twee belangrijkste bezittingen vergeten. Mijn hersens zijn louter gevuld met een twijfelachtige substantie vol errors en klonten (waarschijnlijk Ben & Jerry’s Cookie Dough) en slaan alles op behalve belangrijke shit. Ik ben de loser van deze reis. De impulsieve, lachende, never-a-dull-moment-girl, maar oh, zo’n chaotische sukkel. De niet volwassen persoon. Ik ga me nu schamen in een hoekje en aan niemand vertellen dat ik veel te lang over dit stuk heb gedaan omdat ik het allemaal op mijn telefoon heb moeten tikken. Als jullie me zoeken de komende weken: ik doe de walk of shame. Terug naar Milaan. Wel op m’n nieuwe Prada’s. Dat wel.

Update: oké, I love Giovanni. Hij gaat mijn geliefde tikmachien naar me opsturen. Duurt een paar dagen en kost wat euro’s, maar dan heb je wel weer een verhaal op zich. Is er iemand die ooit nog met me op reis wilt? Geloof me: het wordt alles behalve saai. En neem extra deo mee. Vraag maar aan Lil.