En weer een held van zijn voetstuk

Mario Testino bites the dust

Ik weet nog zo goed dat ik hem zag. Het was in hotel Le Meurice in Parijs en hij zat dus achter me. Alsof het niets was. Later kwam ik erachter dat naast hem Kanye West zat. Had ik totaal gemist. Alle ogen waren op Mario gericht. De. Mario. Testino. De hoffotgraaf van Vogue, de boezemvriend van Lady Diana, de Peruaanse weldoener (in zijn meest recente instagrampost bedankt hij iedereen die heeft geholpen om ziekenhuizen in Peru op te bouwen die door de overstromingen waren verwoest) en de huisvriend van Anna Wintour.

Wat weinig mensen weten, is dat Testino de meest geleerde fotograaf ter wereld is. Hij studeerde achtereenvolgens economie, rechten en internationale betrekkingen, maar kwam in Londen tot het inzicht dat fotografie zijn grote liefde was. Daar begon hij met het schieten van portfolio’s van beginnende modellen. Kostte 25 pond en dan kreeg je daar ook nog een make-upje en een hairdo bij.

De laatste jaren kwam Mario voor veel minder dan een ton zijn bed niet uit. Een bed waarin hij vandaag de hele dag zal blijven liggen. Met een dekbed over zijn hoofd, vrees ik. Mario is de volgende die ten prooi gevallen is aan #metoo. Hij zou zijn macht hebben misbruikt en jonge, mannelijke modellen hebben gedwongen toe te kijken terwijl hij masturbeerde.

Valt hij van zijn voetstuk? Misschien, want het is vreselijk als mensen getraumatiseerd zijn door zijn toedoen. Verbaast het me? Nou, nee. Testino staat bekend om werken met naakt. Een tepeltje, wat schaamhaar dat uit een broekje gluurt… Mag allemaal in de naam der mode. Dan begrijp je ook best dat in de fotostudio niet iedereen om half zes het aluminiumfolie waar hun broodje in heeft gezeten tot een prop kneedt, in de prullenbak werpt en op de fiets naar huis springt. Er ontstaat iets op zo’n set. Het broeit en bruist en zindert en zoemt. Dan kunnen er dingen ontstaan. Ik zeg niet dat het goed is, maar dat het in een lange carrière als die van Testino eens is voorgekomen vind ik jammer, maar verbazen doet het me niet.

Weet je wat wrang is? Of op z’n minst genomen opmerkelijk? Dat de grootste viespeuk Terry Richardson (je weet wel, hij die een paar jaar geleden nog bijna werd ontslagen omdat hij een compromitterende e-mail stuurde naar een model en haar een cover zou hebben beloofd als zij seks met hem wilde hebben) verder buiten schot lijky te blijven. Omdat mensen het van hem verwachten? Of was hij een blaffende hond die niet beet? Of gaat dat luikje binnenkort open?

Ik was er toch een beetje stil van en had honderd vragen in mijn hoofd.

Wat verstaan we onder ‘betasten’? is dat een hand op je borst? Op een bil misschien? Is het zo erg geweest dat je daar twintig jaar later nog mee naar buiten wilt komen? Moet iemands carrière daarmee eindigen? Is het passend dat Vogue hem meteen ontslaat? Geldt ook hier de regel dat je als het om #metoo gaat, schuldig lijkt tot het tegendeel bewezen is? Of speelt er meer dan ik weet en wij weten en is ontslag volledig legitiem? Is het misschien echt een ouwe viespeuk en werd het hoog tijd dat boontje om zijn (krankzinnig hoge) loontje kwam? Mag ik zijn foto’s nog mooi vinden?

Natuurlijk mag ik niets vinden en al helemaal niet klagen want ik ben geen slachtoffer. Verre van. Ik heb geen idee hoe het moet zijn je misbruikt te voelen op wat voor manier dan ook en ik kan me ook voorstellen dat je een enorme stap moet nemen om uit de kast te komen met je verdriet en je schaamte te parkeren.

Toch heb ik het er moeilijk mee dat mijn helden niet lijken te blijken wie ik dacht dat ze waren. Een heel ingewikkelde zin, ik weet het. Mijn dochter heeft de series uit mijn tijd ontdekt. We bingen Full House en Who’s the Boss?. Wat had ik haar het plezier gegund dat ik beleefde aan The Cosby Show, maar dat kan ik niet meer laten zien. Dan maar The Fresh Prince of Bel-Air. Daar is niets mee aan de hand. Laten we hopen dat dat zo blijft.