WFeestjes die om 21.00 uur beginnen: hoe dan

Een paar weken op rij heb ik op zaterdagavond het een en ander te doen en nodigen familieleden, vriendinnen of collega’s mij uit voor een feestje. ‘Om 21.00 uur ben je welkom!’

Ja, dan voel je je opeens oud. Want vróeger, toen de wereld nog van suiker was, proostten we tot een uur of vijf in de morgen en dan was negen uur ’s avonds een pril begin van alles wat nog ging komen. Een start van de nacht, een rustig moment om er in te komen. Nee, je ging op dat tijdstip pas avondeten, met een fles wijn. Rond twaalf uur ging je naar de kroeg. Geen enkel probleem. Normaalste zaak. Je merkt dat tijden veranderen in je leven als je opeens merkt dat je 21.00 uur verdomd láát vindt. Om te beginnen met een borrel dan. Leuk en aardig, maar je gaat liever rond een uur of vijf, zes, keten zodat je om tien uur nog even gestrekt op je bank kan liggen. Ik zeg wel ‘je’, maar ik heb het uiteraard over mezelf. Ik vind negen uur geen porem. Dan ben ik al békaf en lig ik opgekruld in een slobbertrainingsbroek onder een bontkleedje op m’n bank.

Waar zijn de tijden gebleven, denk ik weemoedig. Als ik door de stad fiets, ja, om half negen, want ik gá wel, kan ik de stad zelfs een beetje missen. Oh ja, op deze straathoek ben ik een keer heel dronken met m’n fiets gevallen. Ik voel nog de schaafwond op mijn kin. Oeps. Schuin aan de overkant, god, daar woont, hoe heet ‘ie… Oh ja, daar ooit een huisfeest gehad, daar een keer een kater overwonnen, daar zit m’n stamkroeg… Hoe vaak heb ik wel niet bij dit stoplicht overgestoken door rood. Hoe vaak heb ik dit pleintje wel niet in een roes gezien. Ik ken de stad en de stad kent mij. Maar we hebben tijdelijk een break-up, sorry. Ik kan éven niet komen klieren op het hoekje van de straat en net iets te veel IJwitten drinken met mijn besties. Ik drink momenteel thee en gemberthee, met mijn grote kleine vriendjes in mijn buik.

Maar vergeet niet, lief Amsterdam: deze verkering is voor altijd, die van ons. Ik ben er heus weer, volgend voorjaar. Zodra de terrassen weer vol zitten, de glühwein-schaatsbanen plaatsmaken voor boottochtjes door de grachten en de Pijp weer uitpuilt van dagjesmensen die in de zon willen zitten, ben ik terug. En weet je wat het mooiste is? Dan heb ik twéé nieuwe Amsterdammertjes gemaakt. Kijk, dan vergeef je me deze pauze wel, toch, Amsterdam?

Voor nu spreken we gezellig om 18.00 uur af. Tot snel.