Furlalicious 3.0

De dag dat ik een normale, zwarte, simpele tas koop moet volgens mij nog komen. Uiteindelijk worden mijn ogen toch altijd richting de hysterische kleuren getrokken. Ik weet niet precies wat het is. Volgens mij zit het in de genen, want mijn oma heeft als regel dat we álles mogen op haar begrafenis behalve zwart dragen. Vind ik leuk. Nou omi, ik kan je zeggen: dit is allesbehalve zwart. Mag ik je voorstellen aan mijn nieuwste Fräulein? (Ja, ik noem Furla-tassen zo, ik vraag me soms ook af waar  het is misgegaan met me. Dit zijn Fräulein 1 en Fräulein 2 trouwens.) Ze is je lievelingskleur. En van het allerzachtste rundleer. Zo vanuit Duifhuizen hop, het winkelmandje in. En je zou het misschien niet zeggen, maar er past een flesje water in; mijn criterium voor een ‘oké tas’ in de omgang. Ik heb haar nu een dag of vier en al vier dagen zijn we aan het buitenspelen. Ik voorspel een goed huwelijk, Fräulein. Tot de dood ons scheidt. Maar dan niet in het zwart, dat snap je.