Het geheim van de Italiaanse vrouw

Eindelijk heb ik ze door

Italia. Allermooist en allerleukst, maar de HEL voor je dieet. Dat begint de dag maar met cornetti (Italiaans voor croissants), die ze, alsof het allemaal nog niet vet genoeg is, voljakkeren met een halve pot Nutella of 300 milliliter crema. Koffietje met volle melk erbij en so far voor het ontbijt. Ik heb lang geleden de macedonia ontdekt, een schaaltje met gesneden fruit, en zo omzeil ik de eerste 1500 calorieën. Maar begin niet te vragen naar een soja- of een havermelkje voor je latte, want de barista zal je eerst heel hard uitlachen en daarna de tent uitsturen.

De lunch lukt nog enigszins. Je neemt wat verse vis, plukt wat van de antipasti en deelt een half litertje wijn met je geliefde. Maar dan. Het diner. Eerst wordt er goddelijk warm brood geserveerd. Of, nog erger, focaccia. Met vers geplukte rozemarijn uit eigen tuin en krakende zoutkristallen. Dan zet iemand de tafel vol met antipasti. “Gewoon wat hapjes uit de streek,” zeggen ze dan. Daarna bestel je een primo. Deeg dus. Goddank hebben geliefde en ik ooit bedacht alles ‘in due’ te bestellen, oftewel te delen. Daarna volgt het secondo: vlees of vis, waar dan ook heerlijke patatine (aardappeltjes uit de oven) bij worden geserveerd. Weer met die verdraaide rozemarijn natuurlijk. Al zeg je nee tegen de dolce, dan wordt er toch nog een schaal met zelfgebakken cantuccini op tafel gezet, tegelijk met de fles Amaro en Limoncello. En dan is mijn ruggengraat slapper dan een spaghettisliert.

Gisteravond dineerden we met een Italiaan en zijn Engelse vrouw, die hier al dertien jaar woont. Zij fluisterde me al haar bevindingen in vanuit de ogen van een Engelse. De bureaucratie natuurlijk. En de overbezetting van personeel. Bij een gemiddelde school vind je zomaar vier receptionistes achter de desk. En dat de kinderen krankzinnig lang vakantie hebben. Omdat de meeste scholen in het zuiden geen airconditioning hebben, is lesgeven en leren geen doen en dus hebben ze vrij van juni tot eind september.

Maar wat ze me ook vertelde toen ik zuchtend naar nog een stuk focaccia greep, was waarom de Italiaanse vrouwen toch zo slank blijven. Echt niet dat zij die vier gangen eten. Nou ja, ze doen het wel, maar ze verspreiden het over de dag. Dus ’s middags de pasta (tijd om te verbranden) en ’s avonds een visje en een groentje.

Dat ik dat zelf niet had kunnen bedenken. Franse vrouwen roken en delen toetjes, Italiaanse vrouwen spreiden de gangen over de dag. Dus je hoeft je geen provinciaal te wanen als je alleen een hoofdgerecht bestelt (wat ik dus altijd deed), juist dán ben je una vera (en magra) Italiana.