Het Insta-account van Chantal Bles

En waarom May dat zo groots vindt

Vroeger had ik er moeite mee: berichten van overleden vaders of moeders op Facebook. Ik heb er zelfs over geschreven. Een mens heeft een mening, tenslotte. Ik geloof dat ik zulk nieuws te zwaar vond voor de vluchtigheid van het podium.

Maar niets is veranderlijker dan de mens en niets is plooibaarder dan een mening. Want inmiddels ben ik om. Ik vind het fijn als ik van mensen die ik in het dagelijks leven uit het oog ben verloren hoor hoe het echt met ze gaat. En daar hoort verdrietig nieuws bij. Ik heb ook dingen gedeeld in tijden van tegenwind. Met ingehouden adem keek ik naar de reacties en de likes. Ah. Die wist het nu ook. En zij ook. Mijn verhaal was in de wereld. En wat bleek? Delen is vermenigvuldigen. Ook hier. De warme reacties tilden me op en maakten dat ik me veilig voelde.

Een week of wat geleden maakte RTL Boulevard bekend dat Jada, het dochtertje van Chantal Bles, ernstig ziek is. Het management van Chantal en Robert Doornbos bevestigde. Verder was het stil. Begrijpelijk. Zwaar verdriet verwerk je eerst alleen. Maar vorige week kwam daar een bericht. Van Chantal. Ze deelde hun nieuws, haar zorg en het te bewandelen traject. Het resultaat: bijna 5000 reacties vol hartjes en warmte. Een troost voor Chantal, maar ook voor andere moeders met een ziek kind. Weten dat je niet alleen bent kan zo intens belangrijk zijn.

Chantal liet het er niet bij. Ze deelde een foto van haar hoogzwangere buik en haar mooie, zieke meisje. Donderdag was de grote dag. Jada werd geopereerd. Die foto, ik huil meteen als ik hem voor de geest haal. Chantal met een operatiekamermutsje op, haar kleine Jada met inmiddels dunne haardosje stevig in haar armen. Op de achtergrond de versierde deuren van de OK waar in vrolijke kinderletters ‘Welkom op de OK’ stond geschreven. Deze foto moet zo vaak gedeeld zijn in WhatsApp-groepjes. Om deze foto moet zoveel gehuild zijn. Na de operatie bracht Chantal ons weer op de hoogte via Insta Stories. De operatie was goed gegaan, er volgde nog een lange, zware weg, maar de belangrijkste eerste stap was genomen.

Ik scrolde door en zag een bericht van Ellemieke Herman-Vermolen. Ze plaatste een foto van haar gezin en schreef hoe ze omgaat met het verdriet om het verlies van baby Josha. ‘Life may not be the party we hoped for, but while we’re here we should dance’, was haar boodschap.

Mag ik jullie bedanken voor jullie eerlijkheid en troost? En gaan we allemaal vandaag kaarsjes branden voor lieve Jada en dappere Chantal?

Beelden door Chantal Bles en Robert Doornbos