Het is maart en dat is dus slecht nieuws als je gaat trouwen

Ik hap naar lucht. Ik lig in bed. En ik opeens beséf ik het me. Het is maart. O MIJN GOD. Het is máárt.

Jongens, meisjes, jullie zijn ook niet gek, dat weet ik. Ik weet dat jullie weten dat het maart is. Maar het is dus heel erg als je gaat trouwen, deze ene maand. Vreselijk. Ik krijg er buikpijn van. Ja, trouwen is leuk, vooruit, maar niet àlles is leuk. De voorpret gaat hand in hand met ‘voorstress’. Zelfverzonnen woord, maar dat mag. Want maart betekent het dat het bijna voorjaar is. En het voorjaar betekent… Dat het zover is.

Toen ik door mijn grote liefde werd gevraagd en hij, beschonken van de wijn en de liefde, een ring om mijn vinger schoof, dachten we: wat een feest. We hebben nog een heel jaar om alles te plannen. Alles. Oceanen van tijd. Wat leek het ver weg, poeh zeg, lente 2018. Maar hoe lang sommige dagen ook lijken, de weken sjezen voorbij. De maanden. De seizoenen. Weekend na weekend vliegt om, werkweek na werkweek zit erop. Opeens zie je het zonnetje door de wolken heen piepen en is die oversized wollen teddy winterjas niet meer zo broodnodig op de fiets. Het wordt warmer, de lente gaat beginnen. De lente, die o zo mooie lente van 2018, waarin ik trouw.

“Waarom weet ik niet of het zalmroze of lichtroze rozenblaadjes worden?”

Nu zijn er ongetwijfeld ook bruiden die dit voorjaar of deze zomer trouwen en daar vreselijk veel zin in hebben. Die elk detail al hebben geregeld en die hun schouders ophalen als ze uitrekenen dat ze nog 11 weken hebben tot de grote dag. Ik niet. Ik ben een chaos-bruid zoals er maar weinig bestaan. Zo ben ik, om maar iets te noemen, dol op schoenen. Ik koop het liefst elke week een nieuw paar. Maar wat schoenen voor onder mijn trouwjurk betreft, kom ik er maar niet uit. Juist omdat ik zo van schoenen hou, kan ik niet kiezen. Bovenaan de to do. Ook zijn de uitnodigingen nog niet verstuurd. Heb ik nog geen taart. Geen bruidskapsel. Geen make-up. Mijn bruidsmeisje heeft nog geen jurkje en ik moet mijn jurk nog op maat laten maken. Dan nog de aankleding. Ik heb geen idee. We hadden toch al afgesproken met die man van de bloemen? Waarom weet ik niet of het zalmroze of lichtroze rozenblaadjes worden? Kortom, die 11 weken, die zijn hard nodig. Vandaar het wakker liggen en het naar adem happen. Ik snap nu waarom sommige mensen gewoon royaal 5 jaar verloofd zijn. Groot gelijk.

Maar dan. Dan weet ik weer eventjes, heel fijn, waaróm ik ook alweer trouw. Met hem. Hij is het tegenovergestelde van wat ik ben. Geordend, iemand die to do-lijstjes maakt en daadwerkelijk die dag alle punten daar van afvinkt. Die op tijd is. Op tijd alles voor elkaar heeft. Hij heeft controle, overzicht, nooit stress. Ik stuur hem veertig spoken-emoji’s als ik de dag na het wakker liggen ook op mijn werk nog de paniek voel en achter mijn bureau wat paars aanloop. Die schoenen, die bloemen, die verrekte taart, hebben we wel 175 champagneglazen, een vrijgezellenfeest, goud bestek, een trouwambtenaar, trouwringen, een fotomuur, een roze cocktail omdat dat leuk staat, een ruimte voor de band om zich om te kleden, een wegwijs-bord op het parkeerterrein, een vegetarisch menu voor mijn zus… “Schat, je trouwt met mij, weet je nog. Mr. Organisator van der X himself”, krijg ik terug.

Gevolgd door, o mijn god: “Het kan mij niet snel genoeg gaan, die 11 weken”.

FACTS

• Sinds 1995 zijn er niet zoveel mensen op 1 dag getrouwd als op vrijdag 8 augustus 2008
• Trouwen op vrijdag is het populairst, gevolgd door de maandag (omdat het dan gratis is)
• Vroeger braken gasten brood boven het hoofd van de bruid af om haar extra geluk te wensen