Het vreselijke probleem van iedereen Die van volle witte wijn houdt

Zei hij het nou echt? Ja. Hij zei het echt. Dat ze ontzettend hun best deden om juist ‘dit soort wijnen’ van de kaart te houden. Ik was er even stil van. Het is niet dat ik een glas Canei wijn bestelde ofzo. Maar wel iets vols en wit. Meursault-achtig. Condrieu voor mijn part. Ik was uit, zat in mijn lievelingsrestaurant (althans, dat was het tot die opmerking), was wat eerder dan de rest van het gezelschap, had er een lange dag opzitten en wilde mezelf even trakteren op een mooi, goed glas.

De ober keek me aan met een blik die het midden hield tussen afkeuren en medelijden. Ik liet me niet uit het veld slaan en keek verder op de kaart. Of ik die wijn dan mocht proeven. En hij zei het echt. Dat ik het niet mocht proeven. Dat die wijn echt voor de ervaren wijnproever was. Ik probeerde nog een grap te maken. Dat je veel van me kon zeggen, maar mij een ongeoefende wijnproever , dat leek mij het understatement van de maand. Je begrijpt dat het vanaf dat moment echt lievelings-restaurant af was.

Gelukkig was daar mijn geliefde en de rest van het gezelschap en werd er een mooie Pinot Grigio besteld die ons allemaal gelukkig maakte.

Een maand later dronk ik een glaasje met oud-editor Liesbeth. Nu zijn zij en ik in veel dingen verschillend (zij reist alleen met handbagage, en ze vindt het debiel als je op hakken het vliegtuig instapt, ik ben team honden zij is team poezen al vinden we allebei een hond en een kat ook leuk) maar in wijn vinden we elkaar. Die wensen we allebei vol, zacht en zo romig dat hij strepen trekt langs het glas. Toen ik dus iets eerder in het café was waar we hadden afgesproken, bestelde ik vast. Niets fijner dan dat je na een fietstocht door de kou een mooi glas wacht. Ik omschreef ons gewenste glas. Weer die blik. Dat dit het soort wijn was dat niet echt paste bij hun zaak. Hoe-zó? Je hebt toch een wijnkaart. Met daarop een veelvoud aan wijnen? Voor elk iets wils. Sinds wanneer ben je een horeca-verschoppeling als je van vol en rijk houdt? Het staat gelijk aan weinig nuance en niet verfijnd. Alsof je in een belabelde outfit met te blond haar in het PC Café aanschuift met een Hermès-riem om maar te laten zien dat je misschien geen smaak, maar wel geld hebt. Ik denk dat het zoiets is.

Voorlopig drink ik mijn glaasjes gewoon thuis. Wachtend tot mijn smaak, net als in de mode, weer ‘en vogue is’. En er is een bijkomend voordeel. Maar dat lees je hier.