I bid you adieu

Terwijl ik mijn laptop pakte om dit stukje te gaan tikken, kwam spontaan een favoriet nummer van mij voorbij van The Lumineers op Discover Weekly, je weet wel, die playlist van Spotify waar ik me elke week zo op kan verheugen. Een beetje een silver lining op het bericht dat ik eigenlijk zo lang mogelijk had willen uitstellen, but it’s time to jot it down on paper: this puppy is leaving the nest.

Na tweeënhalf jaar met liefde bij Amayzine te hebben gewerkt – ooit begonnen met het vertalen van alle stukken naar het Engels (easier said than done hoor, want de dames van het eerste uur konden zó goed schrijven dat ik soms bang was hun teksten volledig te slachten), gevolgd door het schrijven over alle Hollywood sleaze (dat aan het begin zelfs nog van het Engels naar het Nederlands voor me werd vertaald door Annick), een kopje koffie met May in de keuken toen ze vroeg of ik mee wilde naar New York voor Fashion Week tot het worden van editor – komt mijn Amayzine-avontuur tot een einde.

Je moet weten: schrijven in het Nederlands vond ik zwaar aan het begin. Vooral omdat ik wist dat ik me in een andere taal vele malen beter kon uiten, twijfelde ik enorm of dit iets was dat ik uberhaupt wel zou kunnen. Maar daar was weer May, May die me oprecht heeft geholpen uit mijn schulpje te kruipen. Die veel meer in mij zag dan ik zelf ooit zag. Een soort sixth sense noem ik het altijd bij haar, en dan niet zoals we dat kennen uit de gelijknamige film, nee, Mays zesde zintuig ziet potentie in mensen. Ik bedoel: als ik alleen maar kijk naar de dames die voor mij zijn vertrokken, then I know my future is going to be a bright one met dank aan alle vertrouwen dat zij in mij had. Oké, de Nederlandse literatuurlijst zal ik hoogstwaarschijnlijk nooit behalen, – hoewel, volgens mij heb ik dat ook ooit gezegd over Donald Trump en zijn presidentschap dus who knows… Kortom, thank you May for the nudge I needed to do something I love.

Je zou denken dat afscheid nemen een standaard onderdeel van je leven is en het nu dus ook gemakkelijker zou zijn als je zoveel hebt moeten verhuizen. But this time it’s easier said than done. Ja, qua werk is dit een droom geweest waarvan het moelijk is om afstand te nemen. Ik hield altijd al van schrijven en ik kreeg hier de mogelijkheid om daar mijn dagen mee te vullen, maar afscheid nemen van de mensen die me op zo’n bijzondere wijze hebben geholpen in de allermoeilijkste periode uit mijn leven, dat vind ik eigenlijk nog wel het lastigste van alles. May die me de mogelijkheid gaf om veel en vaak vanuit Antwerpen te werken om bij mijn vader te kunnen zijn, het team dat me na zijn overlijden (en ook daarvoor) zo immens heeft gesteund, mij mijn verdriet op mijn eigen manier heeft laten verwerken – daar afscheid van nemen valt me zwaarder dan ik had gedacht.

But every bird or puppy of wat dan ook leaves it nest eventually, en voor mij is die tijd nu. Change is good, heb ik altijd geleerd. It keeps you on your toes. Maar mijn godje (jaja, sommige Amayzine woorden krijg je er bij mij never nooit meer uit), wat ga ik het missen. Dus, zoals Greatful Dead ooit zei (mijn allerlaatste muziektip voor all you old souls, want hun muziek is van ver voor mijn tijd): ‘what a long strange trip it’s been’. In dit geval is het de meest geweldige vorm van strange die ik ooit had kunnen bedenken.