Ik heb mijn grootste angst overwonnen

Ineens was daar een mailtje. Of ik het leuk zou vinden om een event van BBC First te hosten. Even tussen jou en mij: de laatste keer dat ik voor publiek iets ‘presenteerde’ was het waarschijnlijk een spreekbeurt. Over mijn konijn. Geen grap. ‘Ik kán dat toch helemaal niet?!’ galmde ik over de redactie. ‘Jawel joh, Kiek, gewoon praten voor een paar mensen, kun jij!’, aldus May.

En toen was het D-day. Oké, niet Kiki Paniekie laten doordraaien nu, adem in, adem uit. Ja, het zou zijn voor een groep journalisten in een klein bioscoopzaaltje. Ja, always charming Barry Atsma zou aanwezig zijn om te praten over zijn rol in de nieuwe advocatenserie The Split. Of ik dan ook even een live Q&A met hem op het podium kon doen. Er zouden twee stoeltjes worden klaargezet en twee glazen water. Annick zou meegaan voor de mental support. ‘Kaartjes en camera liggen klaar. Moet ik verder nog iets meenemen?’ appt ze me in de ochtend. ‘DE RUST ZELVE’ app ik terug. ‘EN DEO. VERGEET DE DEO NIET. Serieus Annick, heb je deo, HAHA?’

Aangekomen op locatie kan ik niet anders dan overschakelen op een soort automatische piloot. ‘Hallo, er ís helemaal geen tijd voor paniek, er is hier een show die gehost moet worden met drie keer een praatje van mijn kant. En we kunnen het nu óf allemaal heel gênant gaan maken door te jammeren, óf je kunt laten zien dat jij dit prima kan. Ze vragen je toch niet voor niets?’ galmt er door mijn hoofd. Oké, ik kan dit. Britney survived 2007, I can handle today.

De zaal wordt stil. De lichten zijn op mij gericht. Holy fuckers, now or never. Ik schraap mijn keel en begin. Bij praatje 1 trilt het blaadje een beetje. ‘Niets van gezien, Kiek, hallo, you rocked it!’, aldus Annick met wie ik de hele dag wel zo’n twaalf keer wilde high fiven. Tijd voor praatje twee. Gaat eigenlijk best wel smooth. Maak ik bij praatje drie nu serieus al grapjes? Potverdomme, man, ik leef nog. Ik ben niet flauwgevallen. Mijn schedel is niet ontploft. Heb niet gekotst op het podium. Óf over Barry heen. Nee, eigenlijk ging het gewoon best wel goed. Een kleine zeven uur later tikken onze gin-tonic-glazen elkaar aan. Vraag me niet hoe, maar Kiki Paniekie was thuis. Kiki Presentatriki was taking over the place.

Waarom ik dit eigenlijk allemaal wilde doen? De ervaring. Wie zich altijd en alleen maar binnen zijn comfort zone begeeft dut in. Natuurlijk kun je je leven zo inrichten dat alles comfortabel aanvoelt. Niet te veel nieuwigheden, geen dingen doen die je spannend vindt en geen uitdagingen. Kan zeker. Het verschil? Je leeft, maar je lééft niet. Dus je snapt: vanaf nu ben ik in te huren voor al uw feesten, partijen en presentaties. Althans… over een JAAR weer, goed? Kom ik eerst even bij van die drie nieuwe grijze haren.

I did it, woeeeeehoeeeeeee!

P.S: een laatste tipje voor wie binnenkort ook voor publiek moet spreken en het doodeng vindt: Maak vooral oogcontact met de vriendelijk kijkende mensen in het publiek. Dat beïnvloedt écht je stemming en zekerheid.

P.P.S: Beeld je vooral níet in dat mensen naakt zijn want dat werkt voor geen ene mieter. Ik zag ineens een vent voor me die met een harige balzak op zo’n rode zachte bioscoopstoel zat – en ewww. Niet doen.