Mays Chanel-trip II
Terug naar mijn kamer in hotel Le Normandy. Chanel-traditie leert dat er altijd ‘iets’ op je kamer ligt, sowieso het handgeschreven welkom. Ik heb me wel eens laten influisteren dat de kalligrafeerder in kwestie bij belangrijke en omvangrijke trips als deze meereist om ad hoc nog eventuele aanpassingen te doen. Zelfs de geurkaarten waarop we de volgende dag de drie geuren zullen gaan ruiken zijn allemaal door hem beschreven. Dat God in de details huist, hoef je de firma Chanel niet te vertellen.
Op mijn bed wacht mij een strandtas (ik zou op dit punt al jaloers zijn op mezelf) met daarin een wit badlaken met het logo erin gestanst (jaloers maal tien), de drie nieuwe geuren van Les Eaux de Chanel (rijp voor een sessie bij een traumadokter) en een marinière-shirt met het Chanel-logo er op geschilderd (op dit punt zou ik in een dergelijke staat van jaloezie verkeren dat ik vastgebonden zou moeten worden, vrees ik). Ik doe even aan gecontroleerde ademhaling, een minuut of tien, en ga dan rustig de geuren uitpakken.
Les Eaux de Chanel zijn opgedragen aan locaties die alle drie bijzonder waren in het leven van Gabrielle Chanel. Grappig genoeg zijn het alle drie kustplaatsen. Deauville, waar ze haar eerste boetiek opende, Biarritz, waar ze haar imperium uitbouwde, haar haren afknipte en de gelukkigste tijd met Boy Chapel beleefde en Venetië ten slotte, waar ze naartoe ging toen ze ontroostbaar was na het overlijden van haar grote liefde Boy. Venetië werd ook de stad die haar inspireerde tot barok. De mozaïeken, het bladgoud, de edelstenen in de San Marco-basiliek; alles zal terug komen in haar latere juwelencollecties.
De drie geuren heeft meester-parfumeur Olivier Polge in geuren gegrepen. Ze zijn ‘no-gender’, oftewel ook voor je geliefde. Ze hebben een avontuurlijke frisheid; als je je ogen dichtdoet en met de riante brume (de flacons zijn voorzien van een speciaal pompje dat langer de microduppeltjes verspreidt dan een traditionele verstuiver waardoor het aanbrengen van de geur al een luxe beleving op zich is) je lichaam besprayt, is het heel makkelijk je op de plankenboulevard van Deauville, langs de rotsen van Biarritz of op een Riva in Venetië te wanen. Citroen en sinaasappel vind je in alle geuren, maar in ‘de’ Deauville tref je ook basilicum: het groene van Deauville. Biarritz is wat sterker, met een woestere zee en een ruigere rotspartij. Daarom hier een iets krachtiger parfum dat een ‘aquatische beleving’ moest worden volgens Olivier Polge. Hij voegde hier vetiver, mandarijn en witte muskus toe. Resultaat? Een krachtig, ijzersterk en fris parfum dat je kunt vergelijken met een duik in de oceaan.
Het derde parfum, Paris-Venise, is geinspireerd op een lange reis met de Orient Express van Parijs naar Venetië. Venetië vroeg om een vleug oriëntaals en dat werd verkregen door naast de citrusvruchten (die nog steeds de boventoon voeren want ook dit blijft een frisse, opwekkende geur) ook neroli, iris en geranium toe te voegen. Het weelderige, poederige wordt verzorgd door vanille, cederhout en amber, al blijft dat een heel subtiele laag en is zeker niet overdadig fluisterend.
Les Eaux de Chanel worden ons niet in een conferentiekamer van het hotel gepresenteerd. We rijden naar een villa aan de kust. Niet een villa; dé villa. Daar waar Marcel Proust zijn ‘À la recherche du temps perdu’ schreef. We ruiken, we voelen, we maken flat lays, aquarelleren en voelen ons ineens, als we de ogen sluiten en we het parfum tot ons laten komen, heel, héél dicht bij Gabrielle.
