May’s Holiday

met een onverwachte hoofdrol voor Leco

We namen het ervan, deze vakantie. Omdat geliefde deze zomer moest doorwerken en we welgeteld vier hele dagen samen vrij waren geweest (waarvan twee die in het weekend vielen), mochten we een dagje eerder en een dagje langer in ons geliefde Puglia blijven.

Of dat nooit verveelt, vragen mensen weleens. Maar los van het feit dat ik ook nog wel eens ergens anders kom (ik geloof dat dit mijn veertiende buitenlandbestemming was dit jaar), blijven we ook elk jaar nieuwe dingen ontdekken. Zoals nu La Rotonda, zo’n smijttent aan de zee waar je de allerbeste vis eet. Zo een met wijn uit een karafje en waar je altijd in de lach schiet als je de rekening krijgt, omdat ‘ie zo laag is.

Ook ontdekte geliefde een geheim baaitje aan de andere kant van de hak. Als het aan de Adriatische deel hard waait (tramontana noemen ze dat, heerlijk woord), moet je je heil aan de andere kant van de hak zoeken. Hebben zij last van de wind (oftewel de sirocco, zo wil je je paard toch noemen?), dan ga je hier naar het strand. Afijn. Die tramontana was er en dus togen wij naar Lido Gandoli. Doorvertellen mag, want het is zo onvindbaar dat wij serieus overwogen om Google Maps een proces aan te doen wegens verpeste vakantie-uren, maar uiteindelijk, jawel hoor, waren we er. In het paradijs. De baai is zo diep in het land geslagen dat het water daar wel vijf graden warmer is dan het water in de zee. Het water is zo helder dat je je tenen kunt tellen, er liggen een paar Italianen en verder is het rust en stilte wat je vindt.

De volgende dag gingen we weer, want: tramontana en zin in zee. Dat uurtje rijden was niet erg, want we wisten nu de route en we houden ook van autorijden. Halverwege de rit probeerde ons schermpje ons iets te vertellen. Niet paniekerig, maar er verscheen een tekstje. ‘La moto e stato bloccato’, zoiets. Ik herinner het me niet woordelijk want ik had wel iets beters om me bezig te houden: de motor, die viel uit. Wat kon het zijn? Geen benzine. Ah. Natuurlijk hadden we dat zelf in de gaten kunnen houden, maar hallo, ik ben gewend aan auto’s (deze huurauto was duidelijk niet van de vrienden van Renault) die tijdig een bliepje en een piepje geven in de hoop je richting benzinestation te bewegen. Deed deze dus niet. Gelukkig gingen we helling af en konden we redelijk ver uitrijden zodat we niet precies in de bocht van de snelweg af stilvielen.

Geliefde nam de heldenrol op zich, kruiste de snelweg en ging op zoek naar een pomp. Ik heb veel van mijn moeder geleerd, maar vooral dat je nooit in een stilstaande auto op de snelweg moet blijven zitten, ook niet als je alarmlichten knipperen en je de gevarendriehoek hebt neergezet. Dus veegde ik mijn meisjes uit de auto, vouwde de handdoekjes die voor het strand bedoeld waren uit op het gras langs de snelweg, kalmeerde een woedende hond die ons indringers vond en schopte wat bierflesjes opzij. Inderdaad, een ontzettend idyllisch plekje hadden we.

Geliefde belde. Een aardig visboertje had hem een jerrycan geleend en de pomp was tien minuten lopen. So far so good. Ik smeerde de meisjes vast in en pompte ondertussen vast het luchtbed op voor straks, dan was dat maar vast gedaan. Toen hij twintig minuten later met gevulde jerrycan aan kwam rennen leek het leed geleden. Behalve dan dat mijn jongste serieus overwoog om haar vader dolblij tegemoet te rennen, over de snelweg, en dat dat ons allebei nog even het hart richting hartslag 180 joeg. Bij de auto bleek de dieseltank afgesloten door een klep die alleen opent als een hard voorwerp, zoals normaal gesproken de tuit van de dieselpomp, er precies in past. We probeerden een van de afgebroken bierflesjes. Nope. De waterfles die we altijd bij ons hadden was te zacht. Een stuk rubber dat op ons pittoreske plekje zwierf was te zacht. Toen zag mijn oog de borstel van Leco, met die lekkere scherpe punt waarmee je een ferme scheiding trekt. Ik keek naar geliefde. We konden het proberen. Als een tandartsassistente stond ik naast mijn geliefde. Ik gaf eerst de borstel aan en schoof daarna het lange stuk rubber in het ontstane gat om de klep open te houden. En jawel. Eureka. Hulde. Lof. Het werkte. Leco. Je was al mijn held, maar nu ook die van het hele gezin.

En ze reden nog lang en gelukkig.