De een-na-grootste zomerirritatie na schurende bovenbenen

Wat draagt een mens op dagen als deze? Zo min mogelijk. En het liefst zoveel mogelijk vierkante centimeters aan onbedekte huid. Dus korte rokken of broekjes, geen mouwen en als het even kan een lage rug (nooit open rug zeggen, hè).

Maar dan komt geheid mijn zomerirritatie de hoek om gluren. De okselkoordjes. Je weet wel, die twee bogen van lint die iemand ooit in een vlijtige bui heeft geïntroduceerd in onze garderobe opdat we aan die haakjes onze spullen konden ophangen.

Maar dat doen we niet. Niemand. Ken jij iemand die het doet? Nee, ik ook niet. Ik heb het wel eens geprobeerd, maar het werkte voor geen meter. Bovendien moet je dan ook weer voldoende kleerhangers met ‘hapjes’ eruit hebben. Het is gewoon niet nodig. Maar irritant wel. En het lijkt of de hele mode-industrie met elkaar heeft afgesproken om het in zoveel mogelijk kledingstukken aan te brengen. Het zit nog net niet in mijn sokken, maar het scheelt niet veel.

Rokjes, T-shirts (T-shirts, hoe-zo, die vouw je toch op?), broeken, jurken; noem het en er piept weer zo’n irritante lus uit.

Natuurlijk kun je die er uit knippen, maar a. dat durf ik dan toch niet want jeetje goh stel,  ik zou het eens echt officieel willen ophangen en b. er is natuurlijk nooit een schaar in de buurt en c. ik heb dan sowieso altijd haast en d. wel wat beters te doen dan die irritante lussen eraf te knippen. En als je ze eruit knipt, durf je dat niet langs de rand want oh jee, straks verschijnt er een gat dus blijven er altijd aan beide kanten twee piemeltjes stof naar buiten steken. Grrr. Dus.

Lieve mensen in de mode, zullen we net zoals jullie blijkbaar ooit collectief hebben besloten om hiermee te beginnen vanaf nu ook collectief stoppen?

En zullen we dan meteen ook maar korte metten maken met die ellenlange, vier labels dikke etiketten? Als ik een roman wil lezen, koop ik die wel bij Bruna. Mijn hemel, soms is mijn etiket groter dan mijn slip.

Afijn, dank voor de aandacht. Ook namens mijn vriendinnen.