De ‘crossushi’ is een ding en ik word er bang van

Kijk, ik ga echt lekker op sushi. Ik ben wel eens letterlijk om half twee ’s nachts mijn bed uit gegaan toen mijn zus aankwam met mijn lievelingsrijstrolletjes. Geen grappen. Ook kun je me ’s ochtends niet met heel veel nog blijer maken dan met een botervette croissant. Het liefst een uit Parijs, ja, liefde gaat door de maag.

Maar dit mensen, dit gaat ver.

Een croissantje vullen met kaas, ham, chocolade of amandel is tot daaraan toe (ook liever niet), maar in Amerika hebben ze iets bedacht wat helemaal van de zotte is: de crossushi. Een CROISSANT MET GEROOKTE ZALM, NORI, GEMBER EN WASABI. Je kunt het ding zelfs dippen in de sojasaus, I shit you not. Mister Holmes Bakehouse (ook de uitvinder van de cruffin trouwens, een combinatie tussen een croissant en een muffin): we moeten praten. Ik snap dat de sushigekte een dingetje is om op in te spelen (ja, ik had op mijn verjaardag ook een sushitaart, er zijn sushidonuts, sushifestivals, er is zelfs sushi-ijs. Sushi is en blijft de shit).

MAAR. IK. HOEF. GEEN. CROISSANT. DIE. NAAR. ZEE. SMAAKT. OKÉ. Potverdikke zeg, dat we dat nog moeten uitleggen met z’n allen.