“Selecteer alle vakjes met bussen, auto’s of verkeerslichten”

Mijn CU2-site, ja ik stam van de generatie die basis-HTML kent omdat dit de enige manier was om online ook maar iets te doen, was beveiligd met xxxadeline. Dat kon, dat mocht, je wachtwoord kende geen cijfers, letters of kapitalen. Hackers bestonden niet, want er viel eigenlijk gewoon bar weinig te hacken.

Na kusjes en voornamen volgden de naam en het geboortejaar als privacycheck, toen dat niet meer genoeg was plakten we daar gedwee het cijfer ‘1’ achter. En nu zijn we zo geflipt dat we onszelf maar laten beveiligen door algoritmes en codes die Apple verzint, want herenmelieven, dan zal het toch wel goed zijn?! Nee, nee, nee. Dan nog zijn we niet supersonisch genoeg beveiligd. De schaakclub doet aan driestapsverificatie, bij de club van verenigde buurvrouwen krijg je een controle per sms en sinds kort zijn daar bussen. En boten. En verkeerslichten. En auto’s.

De situatie. Je wilt even snel inloggen, want dat knappe broekje is nu te scoren met veertig procent korting, máár daar is nog maar één exemplaar van. Haast is geboden. Je rammelt je wachtwoord in het invulvak en plots plopt daar een venster op. Met iets wat lijkt op boter-kaas-en-eieren-vakjes of een good old potje memory. In die vakjes staan boten of auto’s of verkeerslichten of fietsen, ja. Of je eventjes snel aan wilt tikken in welke plaatjes boot-verkeerslicht-auto-bus present zijn om te checken of je geen robot bent. Vaardig klik je de betreffende objecten aan wat meestal niet al te moeilijk is, in tegenstelling tot het ontcijferen van zwevende letters en cijfers, om te bewijzen dat ze vlees en bloed in de kuip hebben. Je klikt op ‘volgende’ en wéér wil de website weten of je de real deal bent. Klikkerdeklik, even de auto’s aanvinken, ‘volgende’. De geautomatiseerde tool va de site is niet overtuigd, bij lange na niet, en gaat van boot naar verkeerslicht weer terug naar bus en door naar de auto. Tot je compleet loco wordt. Tegen je scherm praat. Overweegt om je laptop het raam uit te bonjouren. Aan jezelf twijfelt of je de bus-auto-verkeerslicht-boot wel zag. En over de rooie vak na vak na vak aanklikt.

Je wachtwoord is bedacht door een robot, je probeert in te loggen bij een digitaal gebeuren, de tool die voor je neus opplopt is gecomputeriseerd. En zíj twijfelen allemaal aan je mensheid… Ja. Tot het digitale front dan toch bewijs genoeg heeft om je binnen te laten. En dé broek uitverkocht is.