Sinterklaas, we moeten praten
Ja, beste lieve Sint, dit is een brief uit de afwijkende categorie. Geen kassarollange verlanglijst (ook al sla ik die tas van Wandler niet af), maar een hartig woordje. Ik wil het even hebben over uw timing, als u een minuutje over heeft.
Punt één, u komt aan op 17 november. Punt twee, pakjesavond is op 5 december. Dat betekent dat vaders en moeders 18 nachten lang rondrennen met wortels, pepernoten en het water voor Amerigo morsen op de te dure gietvloer. Da’s slopend en eigenlijk ook een beetje onaardig. Op het werk marcheert de baas achter ze aan, want de targets moeten gehaald en dan moeten ze op de vrije zaterdag in de rij bij uw speelgoedleverancier. Wat ik zei: de timing.
Punt drie: de lootjes. Nu heb ik het grote geluk dat mijn familie niet aan surprises doet, want ze weten dat ik niet verder kom dan een toffee gefabriekt uit de delen van een schoenendoos, maar die lootjes zijn een ding. De voorbereidingen van het lootjes trekken an sich duren al zo’n vijf uur op in de familieapp. Of Jantje, Pietje en Klaasje ook even op het juiste knopje willen drukken. Daarna komt er een éxtra app voor de verlanglijstjes, want die van lootjestrekken.nl is gemonopoliseerd door één van uw cadeauleveranciers, en wij willen vrij zijn in onze cadeaukeuzes. De bewuste app loeit nu al drie weken met wensen en dan staat er nog geen dichtregel op papier.
Brengt me bij punt vier. Met het ene target in je nek, wortels voor Amerigo onder de arm en een loeiende app in de tas, moeten we ook nog een hoogstaand gedicht in elkaar flansen. ‘Sint zat te denken’ is een verboden zin in ons gezin en het minimum is één A4’tje in lettergrootte negen. NEGEN, lieve Sint. Mijn familie denkt trouwens dat ik in het voordeel ben omdat ik schrijf, waardoor ik me er ook niet met een lullig gedichtje vanaf kan maken.
Die andere man met die baard is punt vijf. Hij wint het toch een beetje qua timing, omdat hij de geboorte van Jezus erbij haalt. Geloof me, anders had ik hem een stevig briefje gestuurd. Tussen de pepernoten en dichterlijke vrijheid door krijgen we in de kerstapp het menu door. Omdat je zus als hoofdgerecht gestoofde eend (geen idee of een eend zich laat stoven trouwens) maakt, moet je jezelf bij het dessert ook een beetje van je chef-kokkerige kant laten zien, met als resultaat dat er dingen op moeten stijven, die niet opgestijfd te krijgen zijn. En oh ja, de surprise voor het Sinterklaasfeest op school: niet vergeten, niet vergeten.
Wat mijn punt nou eigenlijk is? Niet om ondankbaar te zijn hoor, maar het zou puik uitkomen in onze planning als u volgend jaar een maandje eerder deze kant op stoomt. Gewoon voor de pais en de vree.
