Sylvie is geen golddigger
Ze heeft gewoon een dure smaak
Nadal scoorde zijn elfde titel op Roland Garros en Sylvie pronkte met haar elfde liefdesoverwinning. Sinds haar scheiding lijkt het Sylvie niet te lukken om die ene grote liefde te vinden. De ene exotische naam na de andere verscheen ten tonele. Guillaume Zarka, weet je nog? Die behoorlijk goed gelukte Fransman die ook met Kylie Minogue verkeerde (hij houdt blijkbaar van eveneens goed gelukte, petite dames) en die daarna zijn hele verhaal aan de roddelpers uit de doeken deed. Daarna schaakte Sylvie, in willekeurige volgorde want ik kan het allemaal niet bijhouden, Christian Palanc, Luis Medina Y Abascal, Samuel Deutsch, Maurice Mobetie, Charbel Aouad, Balasz Vajta en laten we de Nederlandse huisarts niet vergeten die het zo vlak voor haar verjaardag liet afweten.
Natuurlijk wordt er gesproken over de verslindfrequentie van Sylvie Meis en hoor ik iemand zeggen dat de gemiddelde persoon langer doet met een Bubblicious-kauwgompje dan Sylvie met een man, maar toch wil ik even een kleine lans breken voor Sylvie.
Ten eerste is ze bekend. Zet een stap over de drempel in het publieke domein en iedereen weet dat ze datet. Stiekem snavelen, dat is er voor Sylvie niet bij. En gaat zij misschien eens een keer onschuldig uit, dan wordt er meteen in de pers gespeculeerd over een mogelijk aanzoek.
Dan nog iets. Dat iedereen meteen zegt dat Sylvie een golddigger is. Ik geloof dat deze vrouw zelf haar zaakjes prima voor elkaar heeft en zich financieel nou niet bepaald zorgen hoeft te maken. Ze heeft zelf een carrière opgebouwd, ook toen ze veilig met Rafael getrouwd was en prima had kunnen kiezen voor de ‘baan’ van voetbalvrouw, want dat bestaan is al demanding genoeg. Maar nee, Sylvie leerde meteen perfect Duits bij de nonnen in Vught en ontwikkelde zich als presentatrice, gezicht van Hunkemöller en startte daarna haar eigen lingeriemerk. Haar laatste vrienden waren succesvolle zakenmensen en daarmee zou ze meteen het etiket goudzoeker op haar voorhoofd plakken. Maar je kunt toch ook op een succesvol en ondernemend type vallen? Als een filosoof verliefd wordt op een andere filosoof of een schaatser met een hockeyster, vinden we dat allemaal reuze vanzelfsprekend. Maar als het gaat om mensen die succesvol zijn en houden van de goede dingen des levens en liever in een vijfsterrenhotel verblijven dan in een hostel, dan is het ineens verwerpelijk? Zoals Sylvie zelf ooit zei tijdens een interview: “Ik veroordeel mensen toch ook niet als ze niet van een bepaalde luxe houden?”
Mocht iemand weer kritiek op je hebben, Sylvie, onthoud dit dan maar: je bent geen golddigger, je hebt gewoon een dure smaak.
