Annabelle komt net de redactie oplopen met een grijns op haar gezicht en een grote doos die regelrecht vanaf de hemel lijkt te zijn gestuurd. “Ik heb koekjes…” Twee seconden later sta ik naast haar bureau. WAT voor koekjes. “Van Van Stapele! Ken je die niet?” Eh, nee die ken ik niet. Ik werk al mijn halve leven in Amsterdam en word nu door zeker vijf mensen uitgelachen. Dat het een waar begrip is. Dat er bijna altijd een rij voor de deur staat. Dat ze maar één soort koekje verkopen (een chocolate chip cookie met een Vloeibare. Orgasmewaardige. Witte. Chocoladevulling) waar ze beroemd mee zijn geworden.

Nee oh god, ik ken het niet, maar ik RUIK het en ik moet het. We warmen ze nog even op voor de optimale smaakexplosie en twee minuten later gaat er een confettikanon van geluk af in mijn hoofd. Sorry, maar dit is serieus het lekkerste koekje dat ik ooit in mijn leven heb geproefd. Dit is niet normaal meer. Dit is zó achterlijk krijg-er-kortsluiting-van-in-je-hoofd-lekker dat ik niet eens wil weten waar die winkel precies zit, want dat kan nooit goed komen. Dusse, kom je net als ik uit een ei en wil je het echt weten? Google zelf maar even naar Van Stapele Koekmakerij en laat mij erbuiten, goed?

tekst hier

Beeld: van Stapele