“Heb je tijd om te lezen?” Mijn collega Daan kent me. Of ik werk, of ik word omgeven door drie minderjarige types die eeuwig honger hebben. Naar eten of knuffels. Dit boek las ik in achttien uur.

Het verhaal was mij bekend. Vakgenoot Carolien Spaans, net getrouwd, pas bevallen, verloor haar Jean Michel. Zomaar. Ineens. Hij ging snowboarden met vrienden en wandelde in een gletsjerspleet. Onbedoeld. Twee roestige bordjes hadden hem moeten behoeden. Dat deden ze niet.

Carolien schreef hun verhaal. Hoe ze wankelde en bleef staan. Hoe ze enkelvoud werd. En hoe de koker met de as van jean Michel dienst deed als perfecte basis voor de babyfoon van Lukie. Zo kon ze hem precies goed zien. En oh ja, als ze eens een date had, verhuisde de koker naar de babykamer. Maar meestal was er geen date, maar nam ze haar bay bij haar in bed. “Het is pas negen uur, maar met de gordijnen dicht kan ik best doen alsof het middernacht is.”

Dit verhaal moest verteld. Voor Lukie, voor ons, maar vooral voor Jean Michel. Haar laatste zin luidt: “Laat me maar weten wat je ervan vindt.”

Carolien, voor wat het waard is, ik vond het meesterlijk. En ik dank je.