Het blijft toch altijd een soort spannend momentje. Dat je je hotelkamerdeur openzwengelt en in een mini-seconde de eerste indruk van je kamer krijgt. Is het groot? Is het licht? Hoe is het uitzicht? Hebben we een lekkere douche? Soms doe je een dansje, omdat alles precies is zo als je hoopt. Lil en ik doen deze week een dansje. Serieus, Regina George zou trots op ons zijn. Elle Woods ook. Samantha van der Plas zou een hartverzakking krijgen van jaloezie. Wat nou ‘on Wednesday we wear pink’, we wear pink the whole freaking vacation. Mocht je naar Ibiza gaan binnenkort, doe me een lol en slaap hier. Al is het maar een nachtje. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de omgeving rondom het hotel schrecklich en dronken Engelsen in het kwadraat is (dus meteen die auto pakken en op naar dat fijne strandje), maar het hotel zelf is zo fijn. Arty farty, met een vleugje Miami Vice, met kamers waar je innerlijke Barbie girl omhoog komt. De Smeg-koelkast op de kamer, de regendouche, de ligmatrassen bij het zwembad, ontbijtbarretje Andy’s met de mini-donuts en passievruchtjes bij het ontbijt, het roze zwembad, het gigantische balkon met uitzicht op de zee, die goudkleurige Marshall-speaker naast het bed voor die gooooooeie Ronnie Flexjes ’s avonds., de speciale avond delivery brownies op de kamer, de pastelkleurige blauwe, roze, gele tegeltjes overal… Life is plastic, it’s fantastic. Paradiso, je was de shit. Wedden dat ik de komende drie maanden nog roze glitters plas?