Mijn vader heeft de schattige drang om op de meest random momenten ineens voor mijn deur te staan. Zondag ging de telefoon. “Kiek, ben je thuis?” “Eh, ja? Ik lig nog in bed.” “Mooi, ik sta voor de deur! Doe je even open?” Met een slaaprimpel nog half in het gezicht strompel ik naar de achterdeur. “Hi, pap, hoe is het?” “Goed! Ik ga meteen weer door, hoor, reed praktisch langs je huis en wilde even wat afgeven.” Hij drukt me een telefoonhoesje voor de iPhone

X in mijn hand.  “Je bent helemaal van de plantenprint nu, toch?” Ik draai het ding om en zie de leukste hoesje dat ik in tijden heb gezien. Ik weet dat hij ‘m via AliExpress heeft besteld, want dat is zijn guilty pleasure, en meneer maakt er al zijn hele leven een sport van dingen zo voordelig mogelijk in te slaan. Ik kan het niet laten om te lachen en te vragen hoeveel het ding heeft gekost. “1 euro 37,” glundert hij. “Hahaha, well done, pap.” Je snapt: deze palmvriendin blijft voorlopig nog wel even om mijn telefoon heen zitten. Wat een baas, die vent.