Toni

De laatste dag voordat de kerstvakantie begint is misschien niet de ideale dag om een nieuwe telefoon te kopen, maar hé, mijn toestel ligt al weken klaar bij het Vodafone-filiaal in Schalkwijk en het is een kwestie van handtekening zetten, strik eromheen en door.

Mijn geliefde moet mee, want ik heb een zakelijk abonnement en hij is de grote dikke deur van ons bedrijf. Een man die – zoals ik later zal leren – Toni heet, komt naar me toe. Wat we willen drinken. We delen een cappuccinootje want we zijn toch zo weg. Dachten we.

Geliefde zet zijn handtekening en aangezien we toch met twee auto’s zijn, zeg ik dat het reuze gezellig is met z’n twee, maar dat hij beter kan gaan. Dan handelen Toni – we hebben ons inmiddels aan elkaar voorgesteld – en ik de rest ‘wel even’ af.

Of Toni even de beschermende glasplaat op mijn toestel zal plakken? En ja, hij vindt het roze beschermhoesje dat ik uitkies ook echt een mooie kleur. De simkaart voor mijn oude toestel die naar mijn kinderen gaat had hij ook al klaargelegd. Of hij de kaartjes alvast voor me zal wisselen? En oh jee, hij heeft per ongeluk een slokje uit mijn bekertje genomen. Ik wapper dat het niet geeft, maar Toni staat al bij het apparaat voor een nieuwe.

Toni kijkt naar mijn snoer. Dat het gevaarlijk is als de kabel zichtbaar is. Maar echt gevaarlijk. Ondertussen vraagt hij of ik mijn iCloud-wachtwoord wil intoetsen. Ik toets het verkeerde. Drie keer. ‘Rustig aan,’ zegt Toni, ‘je mag vaker dan drie keer een fout maken.’ Als het me lukt, zie ik Toni’s vuist ballen. Yes. Het is gelukt! We gaan verder, maar mijn toestel hapert. ‘Ga jij anders even winkelen,’ zegt Toni. ‘Je hebt vast veel te doen zo deze dag voor de kerstvakantie. Ik geef hem mijn inlogcodes en ga richting Kruidvat.’

‘Daniëlle heeft gebeld,’ zegt Toni. Dat het een leuke vrouw is. Ik laat haar foto zien. ‘Aardig gezicht,’ zegt Toni. Er moet een iPad gekoppeld zijn aan mijn toestel, daar moet ik akkoord op geven. Ik ga maar naar huis om dat te regelen. Toni schrijft zijn nummer op een post-it. Ik schrijf het mijne op het grote Vodafone-formulier. Ook geef ik hem de nummers van Daniëlle en Stella; de een bestiert het thuisfront, de ander kantoor. Na een halfuur thuis belt Toni. Of het wel goed gaat en of ik zijn nummer niet kwijt ben. ‘Nee, Toni, maar de iPad was zo leeg dat het een eeuw duurt voor ik hem wakker krijg.’ Dat snapt hij.

Ik keer weer terug. Met iPad. Inmiddels is het wel tijd voor thee. Of ik wil kiezen uit zijn zakjes. Die neemt hij mee van thuis. Veel lekkerder dan de thee uit de automaat. Ik zit niet meer tegenover hem aan het tafeltje, maar naast hem. We praten over Genua. Toni komt uit Kroatië, maar gaat het liefst in Italië met vakantie, net als ik. De ingestorte brug, daar hebben we het over. Toni reed er de dag ervoor nog overheen. ‘Als het je tijd is, is het je tijd.’

Ik klaag heel even over dat ik op het strand nooit bereik heb met Vodafone. Hij bedankt me dat ik klant blijf en belooft me dat 5G in aantocht is.

‘Of hij iedereen altijd zo geweldig helpt,’ vraag ik hem. ‘Soms,’ is zijn antwoord. ‘Ik zag dat je het nodig had.’ Als u zijn baas bent en dit leest: koester deze man. Het is een held.