Waarom een bruidstaart proeven het saaiste is wat je kunt doen

Al dagen verheugden we ons erop: zaterdagochtend zouden we dan eindelijk een bruidstaart gaan uitzoeken. En taart staat gelijk aan feest natuurlijk.

We hallucineerden al van cakejes in de smaken vanille, bosbessen, macadamianoten-room, red velvet, truffelchocolade en misschien ook wel aardbei. We dagdroomden van glazuur in romige smaken, van hazelnoot tot vlierbloesem, van panna cotta tot aan lavendel. We dachten met een glimmer in onze ogen aan vullingen van verse rode vruchten, van mango’s of toch passievruchten of toch viooltjes en rozenbottel? We praatten over toppings als gouden balletjes, gouden besjes en gouden hartjes, die niet alleen knap zijn, maar ook nog eens smaken zoals alleen de lekkerste witte chocolade dat kan. We vergaten ook de slagroom niet, die verse opgeklopte room die alles zo smeuïg maakt en die de hele taartpunt laat wegsmelten op je tong. Ja, ál die keuzes aan bruidstaarten uitproberen en keuren, dat stond met vlaggetjes en confetti in de agenda geschreven.

Maar zoals met zoveel dromen: ze komen niet uit. De waarheid blijkt toch, nou ja, ietwat tegen te vallen. Want toen we eenmaal naar Utrecht waren gereden om naar dat ene beste bakkertje te gaan om taarten te proeven, stelde het eigenlijk geen zielige biet voor. Sterker nog: we kregen één halve taartpunt naar ons toe gegooid die we mochten delen. Andere smaken? Die waren er niet. En dat kon allemaal niet. Want als je een stapeltaart wilt, zoals wij willen, nee, ja, dan kan alleen vanille. Dan mag er geen fruit in. Glazuur? Ouderwets. Het wordt wit. Alles wordt wit. En slagroom is gewoon slagroom.

We stonden letterlijk na tien minuten weer buiten. En laten we wel wezen, als een bruidstaart je bijna een tientje per gast op de bruiloft kost, dan kun je wel uitrekenen wat voor immens bedrag je in die bakkerij uitgeeft en dat je dus wel mag verwachten dat je op z’n minst mag kiezen tussen blauwe bessen of frambozen als decoratie. Maar nee. We hebben niets geproefd. Niet eens een red velvet taart mogen bekíjken.

Nou ja, mijn vriend en ik konden er smakelijk om lachen toen we eenmaal buiten bij de bakker stonden. We keken elkaar aan en begrepen elkaar meteen. Wat wás dit voor een gekke afspraak? Zijn wij nou zo poëtisch dat we dachten dat het wat romantischer zou zijn? Dat er überhaupt keuze zou zijn? Schaterend lopen we weg. En dat we in barre taartloze tijden lol hebben met elkaar is natuurlijk veel belangrijker dan die hele cake op de grote dag.

’s Avonds op de bank hebben we overigens wél een moorkop gegeten. Op de een of andere manier hadden we toch nog wat trek in zoet.

FACTS

• Een officiële bruidstaart heeft minimaal drie lagen.
• Hoe witter de taart is, hoe rijker het koppel is. Althans, zo dacht men vroeger.
• De hoogste wedding cake ooit gemaakt was 26 meter hoog.