Nee, het buitenland is niet altijd LEUK

Alle beautyredacteuren herkennen dit. Zij gaan voor hun werk vaker met het vliegtuig dan met de trein. Voor Rituals naar Shanghai, voor Dior naar Los Angeles en voor Sisley naar Parijs. Geweldig natuurlijk en een intense ervaring elke keer weer, maar het is werk. Je bent op reis met een gezelschap dat niet je vreindinnengroep is, je wordt meegenomen in de wereld van dat merk, je moet de hele dag aan staan. Nogmaals, bijzonder en uniek, maar heus ook vermoeiend. Dan kom je terug op kantoor en vraagt iedereen: ‘En, heb je het leuk gehad?’

Dan wil je zeggen: ‘Ik ben kapot, ik landde vannacht om half twee en zit hier nu alweer en ja, ik was op reis, maar ik heb tussendoor ook al mijn normale stukken getikt.’ Maar als je dat zegt, ben je een snob. Dus je wentelt een beetje laf in het midden. Dat het leuk was, heus, maar toch best vermoeiend enzo. ‘Maar ja,’ zegt de ander, ‘je was maar wel mooi even in New York/Milaan/Parijs.’

Zeg je buitenland, dan denken anderen: feest. Het begint al bij Booking.com. Heb je je hotel bevestigd, dan regent het uitroeptekens en komt er nog net geen confetti uit je laptop. GEFELICITEERD! FIJNE REIS! HET FEEST KAN NU BEGINNEN. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar waar bemoeien die mensen zich mee? Misschien moet ik wel voor een begrafenis naar het buitenland.

Op reis gaat het zo door. Elke mail die je beantwoordt met een ‘Ik ben niet in Nederland dus ik bel je zodra ik terug ben’ krijgt sowieso de reactie ‘Oké, geniet!’

Als je terugkomt, vragen én KLM én Booking of ik een fijne vakantie en vlucht/verblijf heb gehad. En dan zucht ik.

Lieve mensen, het buitenland is niet één groot zwembad met een cocktailfontein. Ook daar kan het leven kut zijn.

Zo, dat was het. Liefs van jullie normaal niet zo cynische hoofdredacteur.