Waarom het óók irritant is als iedereen naar je bruiloft vraagt

Eigenlijk geloof ik het zelf ook nog niet helemaal, maar ik ga dus bíjna in een huwelijksboot springen.

Ik ga trouwen, in mei. Dit voorjaar dus. Met mijn one and only. Knetterspannend. En heel erg leuk, vooral. We zijn druk bezig met het uitzoeken van bloemen, taarten en naamkaartjes. We hebben een waanzinnige locatie geboekt en al onze dierbaren zijn van de partij. Het wordt een weekend om nooit te vergeten en ik kijk er elke seconde van de dag naar uit. Maar toch hoef ik er niet de godganse dag over te praten.

Al kom ik een studievriendin tegen die ik al een jaar of zes niet heb gezien noch gesproken of al sta ik week na week na te praten met mijn yogalerares: iedereen vraagt hetzelfde. Keer op keer. Elke beste vriendin, elke kennis, elke buurvrouw. Elke collega, elke vriendin van mijn moeder, elke nicht en neef van mijn vriend, elke glazenwasser van de nicht en neef van mijn vriend. Stelt. Die. Ene. Vraag.

“Hoe gaat het met de bruiloft?”

Begrijp me niet verkeerd, het is lieve interesse en dat koester ik. Maar ik bén niet mijn bruiloft. Ik werk bijvoorbeeld ook elke dag, om maar iets te noemen. Ik reis naar verre landen. Ik spot leeuwen in Afrika. Ik heb net een halfjaar in de VS gewoond. Ik doe aan yoga. En ik heb ouders. En zussen. En vriendinnen. En katten. En niemand vraagt daar ooit naar. Kijk, wat er gebeurt bij zo’n vraag over the big wedding is het volgende. Ik schiet volledig in de stress. Alle alarmbellen gaan jengelen.

Hoe gaat het eigenlijk met mijn bruiloft? Ik weet het niet. Ik heb gisteravond op de bank voor de vierde keer een herhaling van Gossip Girl gekeken en niets aan het lettertype van mijn trouwkaarten gedaan bijvoorbeeld. Die trouwringen zijn ook nog niet uitgezocht. De huwelijksreis is nog niet geregeld. Ik ben een slechte bruid. Ik geniet niet optimaal van de voorpret. Moet ik niet elke avond met mijn man to be urenlang babbelen over of we lavendeltakjes of rozenblaadjes kiezen voor in het gangpad van de ceremonie? Moeten we niet op dansles, voor die verrekte openingsdans? En wanneer schrijf ik in godesnaam die mierzoete geloftes?

Het zweet breekt me letterlijk uit, iedere keer dat iemand die ene vraag stelt. En dat gebeurt, nu ja, nogal vaak. Gelijk tel ik de weken die ik nog heb tot het zo ver is in mijn hoofd. Mijn god. Nog maar 14 weken. Dat vliegt voorbij. Het is nú tijd om de officiële uitnodigingen te versturen. Ik weet het. Ik weet het. Maar ik heb nu eenmaal óók die baan. Die vriendinnen, die zussen en #!$%&$@#!$! al dat andere. Hoe doen mensen dit, een bruiloft plannen én fulltime werken, fulltime een leven hebben? Ik ben een slechte bruid, een slechte bruid… Boe.

De vraag maakt me ook onzeker, want ik heb het gevoel dat ik, precies doordat ik in de stress schiet, het allemaal niet genoeg waardeer. Dat ik het als bruid juist superdepuper leuk moet vinden. ALLES. Elk bloemetje, elk lampje in de feestzaal, elke seconde in het draaiboek van de grote dag (dat ook nog niet af is, nee, sterker nog: we zijn er nog niet aan begonnen). Ik heb het gevoel dat ik juist faal als bruid, omdat ik stress heb. Perfecte bruiden hebben geen zorgen en hebben gouden notitieboekjes waarin ze dagelijks aan hun draaiboek werken. Waarin ze hun geloftes 18 keer herschrijven, zodat het perfect klopt. Waarin ze een waslijst aan nummers opschrijven die mogelijk gedraaid kunnen worden tijdens de openingsdans. Ik doe dat niet en dus waardeer ik mijn grote dag niet genoeg. Dat denk ik dan. Want ik heb er echt heel erg zin in. Geloof me, dit komt allemaal voort uit die ene vraag. Hoe lief ik het ook vind, als iemand er naar vraagt.

Mocht je me dus tegenkomen binnenkort, weet dat ik het ontzettend waardeer als je gewoon, net als vroeger, vraagt hoe het is. Je hoort vanzelf wel of het lavendel of toch rozen zijn geworden. En misschien vertel ik wel wat over die leeuwen in Afrika, als het mag.