Waarom iedere vrouw zwangerschapsverlof verdient

Het is best gek om aan het werk te zijn als je zwanger bent, want je weet: over een aantal weken ben ik er voor heul lang tussenuit.

Alsof je een lange vakantie in het vooruitzicht hebt. Een spontane sabbatical. Een break in je carrière. Zwangerschapsverlof krijg je voor 16 weken, je mag de weken voor of na de bevalling zelf verdelen. Bij twins krijg je 20 weken vrij. Ik ben denk ik nog nooit twintig weken vrij geweest sinds ik aan het werk ben. En daarvoor trouwens ook niet, want toen studeerde ik een jaar of tien achter elkaar. Elke werkdag is daarom tijdens je zwangerschap ook anders: je werkt toe naar een soort megapauze, waarvan je weet dat ‘ie eraan komt. Dat is gek, maar ook soms ook lekker.

En daarom vinden we dat elke vrouw ooit in haar leven zwangerschapsverlof verdient. Gewoon, een paar maanden vrij, en wel wat salaris mee krijgen voor de fun. Daar knapt toch iedereen van op? Ook als je geen kinderen hebt of krijgt doet het wonderen. Lekker boeken lezen, uitslapen, bedenken wat je nu werkelijk wilt in het leven en tijd doorbrengen met je man, vriendinnen en familie. Om die dromen eens op papier te zetten en na te streven. Dat eigen bedrijf, hup, go for it. Die carrièreswitch of tweede studie of parachutesprong of reis naar Alaska, ach welja, alle tijd voor.

Rust aan je hoofd doet wonderen. Je kunt niet vanaf je 18e maar elke dág aan het werk gaan en dat tot in den treure volhouden, want dan fladdert je luchtige leven maar aan je voorbij. Juist in je jongere jaren is vrije tijd je kostbaarste bezit. De mooiste prijs die je kunt krijgen is niet uit te drukken in een geldbedrag, maar in free time. Jaja, geloof ons nou maar. Vakantiedagen. Dat verlof waar we het dus over hebben, dat is onbetaalbaar. Natuurlijk heb je als moeder to be al die tijd nodig om met je kroost door te brengen, maar ook zonder kroost doen een paar maanden voor jezelf je verrassend goed.

Misschien dat het er ooit nog van komt, in de business world. Dat ze luisteren naar ons bij Amayzine. Dat je zonder al te veel gedoe gewoon eens drie maanden verlof kunt opnemen. Dat dat je zelfs wordt aangeraden, na zoveel jaren werken, door je baas. Dat je gewoon maar die maand naar Zuidoost-Azië verkast met rugzak en al omdat je daar nu eenmaal de tijd voor hebt. De wereld zien kan nou eenmaal niet vanaf je bureautje. En ook niet meer als je vierentachtig bent en eindelijk met pensioen bent.