Waarom ik de videotheek mis

Picture this. Het is een willekeurige avond in 2004 en je hebt zin in een film. Natuurlijk beslissen jij en je vriendinnen dit pas om tien voor acht. Wat je doet? ALS DE SODEMIETER naar de Videotheek fietsen die om 20.00 uur sluit.

Tijd voor een ode aan de tijd waarin we überhaupt niet wisten wat bingewatchen was. En op de fiets naar de videotheek op de hoek moesten. Tien dingen die we allemaal herkennen. Komt ‘ie:

1. De longen uit je lijf trappen om nog nét voor sluitingstijd dat filmpie mee te pakken: we’ve all been there. En dan op de fiets nog even snel een schietgebedje doen dat de film die je ei-gen-lijk in je hoofd hebt er nog is.

2. Want je weet: populaire, nieuwe films konden makkelijk al uitgeleend zijn aan en ander, en dan was het janken met de pet op.

3. En herinneren we dat rode of blauwe tapijt nog? Of die medewerker achter de balie waar je intens jaloers op was want wát een coole baan was dat? Beetje betaald films kijken. Pfff.

4. Eenmaal binnen snelde je je als een jekko naar je favoriete gangpad.

5. En die (in vergelijking met de supermarkt) pokkedure popcorn van vier euro griste je ook altijd nog even mee voor de gezelligheid. Of een bakje Ben & Jerry’s. Ik bedoel: dit was je enige kans, je was altijd te laat voor de supermarkt. Duuh.

6. DAN KEEK JE ALTIJD EVEN WIE ER IN HET PORNOPAD STOND. DE ENGERDS. HAHAHA.

7. Als je een redelijk nieuwe film wilde checken, hoopte je stiekem dat ‘ie al bij de weekfilms zou staan in plaats van bij de dagfilms. Weet je hoe irritant het eigenlijk is als je een film maar 24 uur kan lenen? Kun je morgen wéér terug op die fiets.

8. Wat je sowieso zou ‘vergeten’, waarna je een flippende moeder kreeg, want die boetes waren heavy. Kon je de film net zo goed kopen eigenlijk.

9. Als je een weekfilm had gehuurd, kreeg je tegen die vriendin serieus zinnen je mond uit als: ‘Jij de eerst drie dagen Mean Girls en ik de tweede helft van de week?’

10. Eenmaal thuis moest je langs honderd voorstukjes spoelen, dan door het dvd-menu (herinneren we dat nog?) en na twintig minuten kon je dan eíndelijk je film kijken. Och, Netflix en Videoland online, I love you, maar soms mis ik de nostalgie en vooral het uitje naar de échte videotheek.